It wie gelokkich wer ris knap waar, dat ik gong even in slach om. Licht op 'e doele rekke ik fersile yn it doarp hjir deun by. Doarpen ha wat fertrouds, dat bliuwt lûken. Ast troch de buorren fytst wurdst geregeld groete. Dat jout dy it gefoel datst de ynwenners al jierren kenst. It seit him fansels dat ik der faker kom. It is in tierich plak. Se ha noch in waarme bakker en de supermerk mei in sliterij hat oanrin genôch. Yn 'e winkel praat it personiel Frysk en oars ferstean se dy wol. Kom dêr yn de healwoeksen stêd, dêr't iksels wenje, mar ris om.
It wie healwei de sneontemoarn en drokker as oars. Hjir in dêr rûnen lâns de dyk keppeltsjes minsken. Ald en jong. Ik tocht it sil wol fan dat folk wêze, dat driuwend dwaande is mei it útsuteljen fan it wiere wurd. Se wienen grif net lykas my op 'e doele. Mar o deale, ik fersinde my. Dizze warbere minsken rûnen achter in kroade. In swiere kroade, grôtfol boeken. Doe wist ik it wol. Folk mei in oare opdracht. Sutelers. Dy kamen eartiids trou alle jierren ien kear del. Ik ha sels oait nochris meidien. Moai mei-inoar fuort, strjitte yn - strjitte út, fan doar nei doar. Allegear beflein fan itselde: de leafde foar it boek yn de Fryske taal. Dizze minsken dienen it hjir dus foar deselde goede saak: it Fryske wurd dat ferspraat wurde moat. Moai dat der noch guon binne dy't der yn leauwe, tocht ik.
Twa jongkeardels rûnen, swier boekkroadzjend, demonstratyf midden op 'e dyk. Gelokkich kin dat yn in doarp wat lije. Ik wist dat se in pear persint fan de opbringst yn de kas fan de pleatslike ferieningen stoarte mochten. Wa gunt in doarp dat net? Stadich helle ik de mannen yn. Se wienen drok yn petear. Fol fan de Fryske literatuer wie myn earste gedachte. Op´e nij hie ik it goed mis. It gong oer it kampioenskip balskoppen. En slim fernuvere hearde ik oan de tongfal dat net ien fan de beiden de Fryske taal machtich wie.
