in lofsang

Dyn lûd, dat as it liet fan de ierde klinkt

en faak tenearenacht sûzet yn ’e earen

of djip bolderet as flamjend himelfjoer.

Dyn rook, dat op ’e lippen te priuwen is

en him graach ûndertaastend opsnuve lit

om my bolbjirken yn ûnstjoer te bringen.

Dyn ljocht, dat oeral mei de wjerskyn   

fan ferheven loften op myn netflues daget,

dat hat myn wrâldbyld ta libben brocht.  

Wylst ik op wjukken opdroegen waard,

seach ik yn dyn spegel de oertiden lizzen.

Ik woe, dat ik dyn takomst sjen bliuwe koe.

ús heidelân

Soleil Vivant

Monet socht it ljocht net yn ’e Wâlden,

dat by’t lemieren as in dimme see oer

ús romrofte heidelân leit en yn ’e rin

fan de dei rimpen oer de beamwâlen lûkt,

om jûns mei it opslûpene skaad as in

útdôve floed yn de skimer te fersûpen.

Oars hie er op it doek wol in ympresje jûn

fan in waarmgriene Maaie, mar net minder

fan blauwyt bepleistere simmerloften of fan

hjerstich, ûntheistere bosk en keale greiden   

op in bestindige, sniewyt beripe winterdei

mei glûpend kâld trochwaaide grize tinten.

Ja, Monet hat it ljocht mist yn ’e Wâlden

en Vincent kaam net fierder as Drinte.