Cornish

 It lûd fan Cornwall

Sliten en skerpe troch bitend wetter

stiet it lân as rûch bekappe byldhoustien,

mei út en troch in hapke strân

ûnderoan de steile kliffen,

te bakken yn de sinne.

Hoe soe it kinne dat dizze wrâld

ferware troch de wyn,

lykwols smûk en grien,

my oan de Wâlden tinken docht?

Op ien ear hear ik noch heal de lette fûgels, 

as it ynlânske lûd fan it keltysk besibbe folk

dat de wurden ferbrutsen, fersliten 

en ferstjerre litte moast.

Ûnder seil fan it it tintekleed

op de kâlde grûn fan graniten klaai

en yn it tsjuster sûnder keunstljochtstjerren,

hear ik fierderop de weagen rúzjen, 

of is it de wyn?

Hoe soe dat klonken ha,

dy taal fan dat âlde folk

freegje ik my ynienen ôf,

dy minskestimmen:

dat bernelûd fan doe?

blau

De kleur fan wetter is as de loft

in refleksje fan lucht en ljocht,

it ferifelet de eagen

en it glûpt dy troch de fingers

omdatst der gjin gryp op krijst.

De kleur fan wetter is as de wyn

dy't de weagen jaget

of se yn de jamske fâden slacht.

Dy kleur is fansels 

in paradoksale persepsje,

likegoed priuwt it as wetter 

dat nei it lûd fan de see smakket.

Ik hear it rûzjen as ik der nei sjoch

en mei de eagen ticht

rûk ik it noch better. 

the Stones

To the Stones stiet op de bus

en dêr sil ik hinne,

nei de stilsteande stiennen

op in hôf út de ferline tiid.

Klokken liede der net

en mei it keppelfolk, 

dat ek nijsgjirrich is,

draai ik der yn in staasje, 

as mei in oerwurkwizer,

stil om hinne.

Pilaren fan de loft

tink ik ûnderweis,

poarte nei it ûnbekende,

boarne fan fantasij

of de lêste halte fan in lange,

lange ûnbestimde tocht.

Foar oaren is it in begjin

as it midsimmerljocht 

op in wolkenleaze iere moarn 

begjint te skinen.

It is my bêst genôch,

dêr kin ik net op wachtsje.

Stien foar stien rin ik de tiid foarby,

sawat oan de ein ha ik myn nocht,

ik kear it paad, 

stean even stil

as in stien

en begjin dan

op' e nij te rinnen.