Ik stie fan ’e moarn
op de kritedyk
yn it Feanhoopfûgelân.
In wrydske, lege wrâld,
en tagelyk in ornitologysk
paradys foar fûgeltsjeminsken
dy’t dêr sûnder mis fan hâlde.
Ik stie en seach
mei niget it wûnder
dat wjukken hat oan,
al ha ik fan fûgels
net it measte ferstân,
want ik moat it ha fan wat
it each my skewielet.
Ik seach guozzen
machtich as de miggen,
dy’t drok yn it fierstente
wiete lân fan de boeren
stienen te skoffeljen,
mei in wite reager
manhaftich yn har fermidden,
as woe er sizze,
dit is myn leger.
In ielskolver snie in streek
troch de loft en skeat as in pylk
troch de grize wolken.
Even fierder kamen twa swannen
sweeslaggerich snetterjend nei ûnderen,
sykjend nei in gaadlike baan
om te lânjen.
Op in âld brompeal siet in mûzefalk
mûskopjend mei himsels,
syn jachtgebiet te skouwen,
sûnder dat er yn de gaten hie
dat er yn it ekosysteem
fan syn habitat
foar de sûne biodiversiteit
net min by spile.
Dat seach ik allegear,
fan ’e moarn al ierebetiid,
wylst nei alle gedachten
de fûgeltsjeminsken
thús yn harren túntsjes
noch mar amper
mei de nasjonale fûgeltelling
útein set wienen.
