de stilte

Doe’t it bluisterige deilûd stadichoan

saksearre en him dêrnei hiel abrupt

deljoech as in fertsjusterjende nacht,

waard der fan in rare stilte sprutsen.

Der hie noch noait sa’n ûnferwachts

sterke delfal fan it deistige leven west,

dat iderien hold ferbjustere de siken yn

en beharke it fenomeen iendrachtich.

Oanstutsen troch huverige gedachten

waard de stilte doe al gau massaal

oeral mei firale mieningen ferbrutsen.

Dy wienen lykwols totaal om ’e nocht,

want de wrede feiten hienen yntusken

it libben al sûnder genede yn ’e macht. 

The Silence

As the boundless sounds

slowly ceased and abruptly

fell asleep like a blackout night,

people spoke of an odd peace.

There had never been such

a downfall of the daily noise,

so everyone kept their breath

listening to the weird effect.

Then, lit by nervous thoughts

the silence vanished fast with

viral scores of loud opinions.

Totally in vain of course,

for the cruel facts would soon

lock down life in a heartless pain.

blyn

De gouden kroan

It deistich libben bestjurre as bloed,

de tiid sakke yn histoaryske stilte wei,

mar it argeleaze folk ferstomme net,

dat jage yn oansettende massa’s troch

ferrifeljende lagen fan fine kamûflaazje.

In helsk kabaal fan steatsretoryk boaze

oan, it sûne ferstân, sa die lykwols bliken,

wie ek ûnder de wet fan sosjale distânsje

fier te sykjen en sa begûn it orkest alfêst

mei Titanysk drege psalmmuzyk te spyljen.

En de sinne dy skynde as de ivichheid,

jimmer skitterjend as in gouden kroan,

wa’t him streekrjocht yn it each seach

koe der fan op oan dat er blyn wurde

soe, mar dêr soenen de wittenskippers

grif ek noch wolris in remeedzje op fine.

nuvere berjochten

It wie stil ûnderweis: yn de útstoarne haadstrjitte fan it oanbuorjende doarp, op it lege fytspaad nei de mar, even letter op de parallelwei, ja sels dernjonken op de grutte fjouwerbaansdyk nei de haadstêd. Stil as op in sneintemoarn. Amper fytsers. Hurdrinners: in pear. Auto’s wienen op ien hân te tellen. Stilte dus, mei romte foar it iere lûd dat nei de maitiid siket. Ljippen: inkele. Skriezen: ûnsichtber yn ’e fierte. Guozzen yn lûdroftige keppelflechten by de fleet. It waar hold lykwols de siken yn. De mar wie in see fan stilte.

Oeral wienen de titelroazen wer betiid dit jier en it gers, och dat gers wie de hiele winter al grien. Op in deade tûke luorke in mûzebiter as in roppige aasgier swijend nei ienlike fytsers.

Doe’t ik nei myn stille omgong wer op hûs oan kearde en noch even in slach troch it doarp die, like alles like warber as normaal, mar nergens wie in bakje kofje mei wat der by te krijen. It Grand Kaffee, de boekhannel en de biblioteek, it kroechje by de merke. Ticht! Om stil fan te wurden. Wat moast ik no?

Ik tocht ynienen oan dy man fan 47. Dy stille man, nei alle gedachten gjin prater, mar wol wist wat er woe. Moandeitemoarn gong er ta syn fernuvering net mei it buske nei syn wurk op it deiferbliuw. Sletten! Wat moat ik dan? sil er tocht ha. Want yn syn holle gong grif in protte om. Miskien wie er wol bang fan alle nuvere berjochten. De stille man pakte de fyts en sette ôf.

Dat koe ik my yntinke, ast net witst watst moatst, ast net sizze kinst wat dy troch de holle spûket, dan pakst de fyts. Dan setst dy skrep op de trapers en begjinst te jeien as it spoar. En it spoar rekke de fytser spitigernôch bjuster.

Mei man en macht ha se in dei en in nacht om him socht. Helikopters ferbrutsen by jûn de stilte oer de Wâlden. Wat soe der wêze tocht ik noch, wat moatte dy dingen sa let yn de loft? Se fûnen de man de oare deis, stil en stoef fytsend deun by de Dútske grins.

It gedicht fan dy túnman en de dea kaam my yn ’t sin. Oer de túnker dy’t útnaaide omdat er benaud wie dat de dea him helje soe. Isfahaan wie foar dy fytser gelokkich te fier fuort. Om kofjetiid wie ik wer thús. Betiid genôch en doch noch even in hântaast yn de tún. Der moast nedich snoeid wurde. It wie stil yn it hofke mei de roazen. 

krisis

DE KOPPEN

Moandeis stie der

mei fette blokletters

KRISIS yn de krante. 

Op tiisdei kaam it wurd

DRAMATYSK sterk oan bod.

Woansdei sette mei de term

SKOKKEND in flymskerpe toan.

De tongersdei kopte doe mei

KATASTROFAAL, ek al klonk

it retoarysk suver wat gewoan.

Sadwaande pakte freed

grut út yn it kapitale

HERTFERSKOURREND

en in djiptepetear mei

in griperige senuwpasjinte.

De sneons gong it haadartikel

oer alle net te mijen RAMPEN

dy’t tenei noch as in gisel

op de wrâld delslaan sille.

Op snein leinen de kranten

al ridlik gau by’t âldpapier,

op de reklamefolders nei,

omdat de winkels op dy dei

gelokkich (noch) iepen wienen.

skriuwe

Ik soe ...

Datst dan ergens komst

en dat der dan ien seit:

skriuwst ek noch altiten

yn de Fryske taal en ...

hoe giet it dêr eins mei,

lêst men dat noch wol?

Datst dan eins net goed

wist watst sizze silst,

omdat it dy oerfalt en ...

rekket yn it hert, mar

datst it skouderlûkend

der fierder mar by litst.

  

En datst dan letter tinkst,

hie ik mar wol wat sein,

want fan minsken dy't

har opponearje is altyd

te min ferlet, mar slûge

soe ek en stoar earder.

Stoarm

Delgong

It âlde hûs gûlt

lûkerich smûgend

yn stien en foech.

It kniesde bynt

knapt en kreaket as

in ferkalke bonkerak.

De finsters swije

ierdeswart, wylst it

pandak wrakselet.

It jierrige beskot,

amper noch grûne,

rekket stadich los.

caritas

‘Wêrom bisto eins lid fan de biblioteek?’

‘Wêrom soe ik it net wêze?’

‘Do lienst ommers noait in boek?’

‘Ik kom der wol geregeld om kofje.’

‘Is de kofje dan by’t abonnemint ynbegrepen?’

‘Nee wis net, dêr betelje ik foar, mar ik krantsje fergees.’

‘Ast it abonnemint opseist al, ja.’

‘Och, dat lidmaatskip is mar fyftich euro.’

‘Dêr kinst yn de boekhannel wol twa boeken fan keapje.’

‘Ja, ast sa begjinst te rekkenjen, dan kin ik ek wol fyftich boeken by de omrinwinkel helje.’

‘Presiis, en de kofje is der fergees.’

‘O, ja? Dus dêrom kofjedrinksto yn de omrinwinkel.’

‘Ut in papieren bekerke smakket it ek poerbêst.’

‘En keapest dêr dan boeken?’

‘Soms.’

‘Dochs net fan dy snústerige ôflizzers, mei fingertaasten en slanters, wol?’

‘Der lizze ek spiksplinternijen by.’

‘Dat mienst net. Krekt as yn de biblioteek dus.’

‘En kinst by de omrin alle Fryske skriuwers fine foar in euro it boek. IEN euro!’

‘Tsjong, dat is net ferkeard, mar do lêst ommers noait Frysk.’

‘So what? De opbringst fan de omrinwinkel is foar in goed doel.’

‘Dat is my ek wat, boeken keapje en se net lêze.’

‘Ja, mar ik bring se nei ferrin fan tiid altiten werom.’

‘Dat moat by de biblioteek ek!’

‘En dat kostet dy dus fyftich euro yn ’t jier.’

‘Och, goed besjoen is dat ek foar in goed doel!’

ultym

De oansetter

Jeije op in Puch troch de Wâlden

dat kaam ticht by de ultime frijheid

kinst no wol sizze, sei ien tsjin my,

doe’t we stil stienen by âlde tiden.

Ik fielde wer even de wyn yn it hier,

it dynjen troch djippe klinkerkûlen,

it hikjende lûd fan de smoarge bûzjy

en de skokken fan it sadel yn it krús.

It is mar krekt hoest it besjochst, sei ik,

tusken al dy tichte beamwâlen wienen

de fiersichten o sa beheind en benypt,

ek ast der by del fleachst op in Puch. 

Lit ús dat jeien mar op in oanset hâlde
fan de ultime reis yn de grutte, wide wrâld.

mear

Is less more?

Antony Gormley

Minder is net mear, as mear dan te min is

of miskien krekt wol wat tefolle fan it goede.

Minder is faak mear as genôch as mear net

hoecht of nedich is en wol wat minder kin.

Minder is dus net sûnder mear wat mear,

it kin min-ofte-mear sels faak wol wat minder,

want mear fan minder is miskien wol better,

om’t minder soms gewoan moai is: dus moaier

as mear, lykas dit gedicht mei in bytsje minder

  wurden der grif net folle minder fan wêze soe.  

1

tiid

nei de lêste tolve

slaggen de earste dei,

dan tolve nije moannen

mear as fyftich wiken

en dagen by de rûs

mei tûzenen oeren

tel se mar wer ôf

hooplik binne

der genôch