Opgong



De hagebeammen
rûke dat it rikket,
it piipkrûd hinget
as reek yn de wâl,
dêrtusken baarnt
it raapsied triljend
mei in sêfte gloede
en de koekkoek dy
bout syn echo nei.

It is maaie, ik fyts
yn in fonkelnije tiid
wifelriedich troch it
bloeien fan de ierde.

Mienskip

It is nuver, mar elkenien seit hoi, moi of goeie ast hjoed de dei even in slach troch de buorren dochst, dat wie neffens my foarhinne selden sa. Benammen poerfrjemd docht it stelselmjittich, net oars as wie it regele by de wet. Dochs is alles fierders noch by it âlde. De maitiid lûkt wer yn de moaiste simmerklean oer it lân. Blommen baaie hast alle dagen yn it blau fan de skjinne loft en it fûgeltsjeguod spaant yn kommisje mei kabaal troch de hagen en beammen. Mar sa’t ik al sei, fytsers, kuierfolk en rinners, it groetet inoar mar ta, ik hear oars neat as goemoarn, goedei en dach. Ik stean der fersteld fan hoe aardich de lju wêze kinne. Hast elkenien docht it. Minsken noch oan ta, je sille mar safolle kunde ha. 
Der binne trouwens ek guon dy’t benaud en wat mijend knikke, al of net mei in fyn glimke om ’e mûle. De stikemerts dy’t har achter swarte sinnebrillen ferskûlje hast fansels ek altyd noch. Oaren dêrtsjinoer swaaie en roppe soms al fan fierrens, datst tinkst dat se dy even ha moatte, mar dat is dan gelokkich net sa.
Wat driuwt elkenien dizze dagen, fregest dy ôf, wat bringt har yn dy fleurige stimming? En soe it sa bliuwe? Of is it mar sa’n rite, dy’t nei de earste de bêste stoarm wer oerwaaid is? Hawar, efkes de hân opstekke kin gjin kwea en it is moai dat it sa kin, dat ik skik my ek mar yn dat sosjale lot dat de minsken yn ’e besnijing hat en dat mienskip hjit.  Mar nuver is it, dat elkenien dy sa fatsoenlik groetet, want allegear gean se mei in hiele grutte bôge fan hast mear as oardel meter om dy hinne. Ferfelend is soks lykwols net, dat om my bliuwt it sa. 





SPIRIT


KRIICH

De loftskippen stean stil
te wachtsjen, spoarleas
tebekwike as ferweesde
astronauten sûnder sike.

De loft ûntjout him wider
en wjerkeatst in lichter lûd,
de kime leit fierder fuort
foar wa’t de fierte siket.

Dochs jou ik ferbiten en
ferside yn de fjochtgroppen
fan de nije tiid gjin belies:

sadree‘t de striid belunet
sil ik foar de wyn rimpen
nei myn loftkastielen sile.





SPIRIT

The airships stand still
waiting without a trace,
taken aback and lost
as breathless astronauts.

The sky is getting wider
rebounding  lighter sounds,
the horizon is further away
for those who seek expanse.

Determined though and hidden
in the trenches of a new age
I will not renounce my plans:

once the struggle is over,
a tailwind will swiftly sail me 
to my castles far away.



de stilte


Doe’t it bluisterige deilûd stadichoan
saksearre en him dêrnei hiel abrupt
deljoech as in fertsjusterjende nacht,
waard der fan in rare stilte sprutsen.

Der hie noch noait sa’n ûnferwachts
sterke delfal fan it deistige leven west,
dat iderien hold ferbjustere de siken yn
en beharke it fenomeen iendrachtich.

Oanstutsen troch huverige gedachten
waard de stilte doe al gau massaal
oeral mei firale mieningen ferbrutsen.

Dy wienen lykwols totaal om ’e nocht,
want de wrede feiten hienen yntusken
it libben al sûnder genede yn ’e macht. 












The Silence

As the boundless sounds
slowly ceased and abruptly
fell asleep like a blackout night,
people spoke of an odd peace.

There had never been such
a downfall of the daily noise,
so everyone kept their breath
listening to the weird effect.

Then, lit by nervous thoughts
the silence vanished fast with
viral scores of loud opinions.

Totally in vain of course,
for the cruel facts would soon
lock down life in a heartless pain.

blyn













De gouden kroan

It deistich libben bestjurre as bloed,
de tiid sakke yn histoaryske stilte wei,
mar it argeleaze folk ferstomme net,
dat jage yn oansettende massa’s troch
ferrifeljende lagen fan fine kamûflaazje.

In helsk kabaal fan steatsretoryk boaze
oan, it sûne ferstân, sa die lykwols bliken,
wie ek ûnder de wet fan sosjale distânsje
fier te sykjen en sa begûn it orkest alfêst
mei Titanysk drege psalmmuzyk te spyljen.

En de sinne dy skynde as de ivichheid,
jimmer skitterjend as in gouden kroan,
wa’t him streekrjocht yn it each seach
koe der fan op oan dat er blyn wurde
soe, mar dêr soenen de wittenskippers
grif ek noch wolris in remeedzje op fine.


nuvere berjochten



It wie stil ûnderweis: yn de útstoarne haadstrjitte fan it oanbuorjende doarp, op it lege fytspaad nei de mar, even letter op de parallelwei, ja sels dernjonken op de grutte fjouwerbaansdyk nei de haadstêd. Stil as op in sneintemoarn. Amper fytsers. Hurdrinners: in pear. Auto’s wienen op ien hân te tellen. Stilte dus, mei romte foar it iere lûd dat nei de maitiid siket. Ljippen: inkele. Skriezen: ûnsichtber yn ’e fierte. Guozzen yn lûdroftige keppelflechten by de fleet. It waar hold lykwols de siken yn. De mar wie in see fan stilte.
Oeral wienen de titelroazen wer betiid dit jier en it gers, och dat gers wie de hiele winter al grien. Op in deade tûke luorke in mûzebiter as in roppige aasgier swijend nei ienlike fytsers.
Doe’t ik nei myn stille omgong wer op hûs oan kearde en noch even in slach troch it doarp die, like alles like warber as normaal, mar nergens wie in bakje kofje mei wat der by te krijen. It Grand Kaffee, de boekhannel en de biblioteek, it kroechje by de merke. Ticht! Om stil fan te wurden. Wat moast ik no?
Ik tocht ynienen oan dy man fan 47. Dy stille man, nei alle gedachten gjin prater, mar wol wist wat er woe. Moandeitemoarn gong er ta syn fernuvering net mei it buske nei syn wurk op it deiferbliuw. Sletten! Wat moat ik dan? sil er tocht ha. Want yn syn holle gong grif in protte om. Miskien wie er wol bang fan alle nuvere berjochten. De stille man pakte de fyts en sette ôf.
Dat koe ik my yntinke, ast net witst watst moatst, ast net sizze kinst wat dy troch de holle spûket, dan pakst de fyts. Dan setst dy skrep op de trapers en begjinst te jeien as it spoar. En it spoar rekke de fytser spitigernôch bjuster.
Mei man en macht ha se in dei en in nacht om him socht. Helikopters ferbrutsen by jûn de stilte oer de Wâlden. Wat soe der wêze tocht ik noch, wat moatte dy dingen sa let yn de loft? Se fûnen de man de oare deis, stil en stoef fytsend deun by de Dútske grins.
It gedicht fan dy túnman en de dea kaam my yn ’t sin. Oer de túnker dy’t útnaaide omdat er benaud wie dat de dea him helje soe. Isfahaan wie foar dy fytser gelokkich te fier fuort. Om kofjetiid wie ik wer thús. Betiid genôch en doch noch even in hântaast yn de tún. Der moast nedich snoeid wurde. It wie stil yn it hofke mei de roazen. 




krisis




DE KOPPEN

Moandeis stie der
mei fette blokletters
KRISIS yn de krante. 

Op tiisdei kaam it wurd
DRAMATYSK sterk oan bod.

Woansdei sette mei de term
SKOKKEND in flymskerpe toan.

De tongersdei kopte doe mei
KATASTROFAAL, ek al klonk
it retoarysk suver wat gewoan.

Sadwaande pakte freed
grut út yn it kapitale
HERTFERSKOURREND
en in djiptepetear mei
in griperige senuwpasjinte.

De sneons gong it haadartikel
oer alle net te mijen RAMPEN
dy’t tenei noch as in gisel
op de wrâld delslaan sille.

Op snein leinen de kranten
al ridlik gau by’t âldpapier,
op de reklamefolders nei,
omdat de winkels op dy dei
gelokkich (noch) iepen wienen.

skriuwe


Ik soe ...

Datst dan ergens komst
en dat der dan ien seit:
skriuwst ek noch altiten
yn de Fryske taal en ...
hoe giet it dêr eins mei,
lêst men dat noch wol?

Datst dan eins net goed
wist watst sizze silst,
omdat it dy oerfalt en ...
rekket yn it hert, mar
datst it skouderlûkend
der fierder mar by litst.
  
En datst dan letter tinkst,
hie ik mar wol wat sein,
want fan minsken dy't
har opponearje is altyd
te min ferlet, mar slûge
soe ek en stoar earder.



Stoarm




Delgong

It âlde hûs gûlt
lûkerich smûgend
yn stien en foech.

It kniesde bynt
knapt en kreaket as
in ferkalke bonkerak.

De finsters swije
ierdeswart, wylst it
pandak wrakselet.

It jierrige beskot,
amper noch grûne,
rekket stadich los.



caritas





‘Wêrom bisto eins lid fan de biblioteek?’
‘Wêrom soe ik it net wêze?’
‘Do lienst ommers noait in boek?’
‘Ik kom der wol geregeld om kofje.’
‘Is de kofje dan by’t abonnemint ynbegrepen?’
‘Nee wis net, dêr betelje ik foar, mar ik krantsje fergees.’
‘Ast it abonnemint opseist al, ja.’
‘Och, dat lidmaatskip is mar fyftich euro.’
‘Dêr kinst yn de boekhannel wol twa boeken fan keapje.’
‘Ja, ast sa begjinst te rekkenjen, dan kin ik ek wol fyftich boeken by de omrinwinkel helje.’
‘Presiis, en de kofje is der fergees.’
‘O, ja? Dus dêrom kofjedrinksto yn de omrinwinkel.’
‘Ut in papieren bekerke smakket it ek poerbêst.’
‘En keapest dêr dan boeken?’
‘Soms.’
‘Dochs net fan dy snústerige ôflizzers, mei fingertaasten en slanters, wol?’
‘Der lizze ek spiksplinternijen by.’
‘Dat mienst net. Krekt as yn de biblioteek dus.’
‘En kinst by de omrin alle Fryske skriuwers fine foar in euro it boek. IEN euro!’
‘Tsjong, dat is net ferkeard, mar do lêst ommers noait Frysk.’
‘So what? De opbringst fan de omrinwinkel is foar in goed doel.’
‘Dat is my ek wat, boeken keapje en se net lêze.’
‘Ja, mar ik bring se nei ferrin fan tiid altiten werom.’
‘Dat moat by de biblioteek ek!’
‘En dat kostet dy dus fyftich euro yn ’t jier.’
‘Och, goed besjoen is dat ek foar in goed doel!’