It lûd fan Cornwall
Sliten en skerpe troch bitend wetter
stiet it lân as rûch bekappe byldhoustien,
mei út en troch in hapke strân
ûnderoan de steile kliffen,
te bakken yn de sinne.
Hoe soe it kinne dat dizze wrâld
ferware troch de wyn,
lykwols smûk en grien,
my oan de Wâlden tinken docht?
Op ien ear hear ik noch heal de lette fûgels,
as it ynlânske lûd fan it keltysk besibbe folk
dat de wurden ferbrutsen, fersliten
en ferstjerre litte moast.
Ûnder seil fan it it tintekleed
op de kâlde grûn fan graniten klaai
en yn it tsjuster sûnder keunstljochtstjerren,
hear ik fierderop de weagen rúzjen,
of is it de wyn?
Hoe soe dat klonken ha,
dy taal fan dat âlde folk
freegje ik my ynienen ôf,
dy minskestimmen:
dat bernelûd fan doe?
Dêr't it ljocht begjint
dêr leit de see,
de plasse dy't noch nuet
as in wiet skilderij
op de takomst wachtet.
Wylst wurdt it seisoere
libbensljocht oertroffen
troch it seisoerefûgellûd,
nei in djipdreamde stilte
fan in deatsjustere nacht.
Maaie op it Amelân.
Eilân fan it dageljocht.
Ik bin in hûs fol wurden,
mei muorren fan letters
en samar in taal as fûnamint.
Fan finsters ha ik gjin ferlet,
inkeld in doar kin ik wol brûke.
In doar sûnder drompel
dy't nei in thúswrâld iepenslacht
en myn gedachten frij reizgje lit.
