Ik bin in hûs fol wurden,
mei muorren fan letters
en samar in taal as fûnamint.
Fan finsters ha ik gjin ferlet,
inkeld in doar kin ik wol brûke.
In doar sûnder drompel
dy't nei in thúswrâld iepenslacht
en myn gedachten frij reizgje lit.
wêrom
De Fûgelflecht
Ik sjoch graach
wat om my hinne
mei in iepen each
foar nijsgjirrige dingen
dy’t my ûnderweis
tsjinkomme sille.
De wrâld is in reis
dyt’st oeral makkest,
net oars as in flecht
oer in see fan bylden
mei it perspektyf
dat in frije fûgel hat.
Wêrhinne is al hast
in bestimming en dêrhinne
is krekt in hûs as thús,
dêrom is it tige spitich
datst altiten op dyn paad
weromkomme moatst.
rigelfêst
It Ark
Ik skriuw noch wolris
mei in potlead of in pinne
tusken de punt fan de tomme
en de wiis- en middelfinger.
Sa skriuw ik dan alle letters
losjes út de hân; net yn Arial
of Times New Roman, mar
yn myn stive hoannepoaten.
Dy skriftlike taalmanier
fynt yn ’e regel sekuer
en rigelfêst syn doel tusken
de lyntsjes op in stik papier.
Mei dat âlderwetske ark
skriuw ik better wat ik tink,
omdat de wurden dan pas echt
wurde wat se wurdich binne.
foarnimmen
Ysbaarlik,
sa hastich is de tiid,
de jierren lykje wol
mei hieltyd minder
dagen ta te kinnen,
sels de moannen
ferdwine rapper
as de periodiken
oer de post.
Tiidskriften ja,
wa kriget se net
thúsbesoarge.
Hast de iene
noch net útpakt
leit de oare al wer
op de matte,
wylst dyselde
fan in moanne earder
(ek noch yn ’t plestik)
net mear fine kinst.
Dat sil
dit jier oars:
want plestik heart
yn de plestik sek
en papier
by’t âld papier
yn de kontener.
.jpg)
de beam
Desimberbeam
in graatbehimmele gestel,
dat as in foargoddelik beaken
lang noch
net belies jaan sil.
stiet er skrep en iiswinterfêst
ûnferskillich alles
oereagjend
hoek te hâlden; mei
stege wil.
de stjerren binne syn kearsen
fan ferlet en heidenske
sillegens.
kin syn gebiente bliede
litte,
dan stjert syn siel in iere
dea.
tiidsferrin
.jpg)
De ferwachting fan it tiidsferrin falt
wachtsjend altiten tsjin. Alle kearen wer. Altyd as ik moarns ergens ûnderweis ree
bin om wer de doar út te gean en fierder te reizgjen, bin ik fierstente te
betiid klear. Meastal in kertier. Sawat. Alle kearen wer. It is in doelleas
skoft dat needsaaklikerwize net nedich is, mar dat dy wol geregeld yn de besnijing
hat. Wat dochst dan... ast de tas al ynpakt en de jas oanlutsen hast. Dan
sjochst nochris om dy hinne. In hotelkeamer neisjen by't ôfreizgjen is net
folle wurk, mar wol wichtich. Wer ûnder it bêd sjen? Nee! Net dwaan seist tsjin
dysels.
It horloazje en de telefoan rinne noch hieltiten lyk, docht op ’e nij gelokkich bliken. Fielst dy de bûsen noch ris nei en giest noch ien kear nei it hûske. By’t hânwaskjen sjochst yn de spegel in man stean dy't wat bestimmingsleas is. In Einzelgänger en in Wanderer, of in Ausreiter miskien. Dy man wit dat er noch in protte kilometers reizgje moat. Hy wit ek dat er graach noch gâns wat kilometers meitsje wol. Al wit er net at syn takomst noch folle takomst hat. De ferwachting fan dat tiidsferrin falt soms ek tsjin.
It horloazje en de telefoan rinne noch hieltiten lyk, docht op ’e nij gelokkich bliken. Fielst dy de bûsen noch ris nei en giest noch ien kear nei it hûske. By’t hânwaskjen sjochst yn de spegel in man stean dy't wat bestimmingsleas is. In Einzelgänger en in Wanderer, of in Ausreiter miskien. Dy man wit dat er noch in protte kilometers reizgje moat. Hy wit ek dat er graach noch gâns wat kilometers meitsje wol. Al wit er net at syn takomst noch folle takomst hat. De ferwachting fan dat tiidsferrin falt soms ek tsjin.
It paad nei it stasjon is net fier en yn alle
gefallen in útgongspunt fan in nij begjin. Hy lûkt de doar achter him ticht, jout
it kaaikaartsje by de resepsje ôf en set de stap der yn. De telefoan, syn
digitale identiteit as kompas fan ôfstân en tiid, stevich yn de hân. Wat
switterich komt er by it stasjon oan. Moai op tiid. In foech kertier.
Abonneren op:
Posts (Atom)