it doel

Ik dreamde yn in taal, dêr 't ik fan woe dat it minent wie. In taal dêr't ik my thús yn fielde. In waarm lûd, fol unike klanken en eigenwize wurden, dat woeks as in wielderige tún dêr't ik altiten frij yn omrinne koe. It wie de taal fan in lân sûnder regels en grinzen. Wat wie ik gelokkich, dat ik mei dat fermogen om my te uterjen gjin muoite hie. De wurden kamen my as eigen oer de lippen en de sinnen breiden har as in kleurrike tried ta in byldzjend gehiel. It die ek bliken, dat ik poerbêst ferstie wat elkenien te sizzen hie en dat alles wat ik sels sei foar in oar beslist ek net min te begripen wie. Dúdliker koe ik my yn in oare taal net meitsje. Ik koe der yn roppe, raze en sjonge. Ik koe der yn flokke, yn gûle en ik koe der yn laitsje. It joech neat hoe't ik it sei. It wie de taal fan myn djipste tinken. Ik liet myn gedachten der frijmoedich yn gean. It joech my rie by twivel en learde my de keunst om te redendielen. Ik stie mei dy taal midden yn dizze tiid. It wie tusken myn berte en dea de basis fan myn bestean, mar ek in wichtich middel om by de gewoanste dingen stil te stean. It wie myn wize fan oerlibjen. Koartsein: dy taal wie myn doel. 
Dy taal stie foar in autentike kultuer. Har wurden wienen goed te lêzen foar elk dy't it mar woe. De sinnen sprutsen ta grutte ferbylding en fan meinimmende ferhalen wie altyd ferlet.  Dy taal stavere de moaiste gedichten en lieten. Alles wat der yn skreaun waard libbe as in hert. 
Ik dreamde fan in taal dêr't ik fan woe, dat ik der mei flaters yn skriuwe koe, omdat dat der neat ta die.