Wat wol in
skilder mei syn wurk sizze? Dat is in fraach dy’t net direkt by elkenien
opkomme sil, mar wol foar de hân leit. Mooglik jout de fraach rjochting oan it
besjen en makket it in skilderij nijsgjirriger.
No sil net
elke skilder mei syn wurk in ferhaal fertelle wolle, sa't ek net elkenien by it
besjen fan in skilderij der nei siket. Mar dy't dat al dogge, soenen dy dan
kollektyf itselde waarnimme of betinke se mar wat? It kin grif alle kanten op.
Dy frijheid ha we gelokkich. Dat makket dat it goed yn dy opnimmen fan watst
sjochts fertuten dwaan kin, want der stekt faak mear achter dan ast tinkst.
Foar it wurk
fan ferheljende skilders jildt fansels ek: hoe wurdt it ferteld? En dan kinst
dy ek ôffreegje: wurdt it altiten wol begrepen? Dat hinget dan wer fan de
waarnimmer ôf. Miskien hâldt dy himsels wol foar de gek.
Guon
skilders sizze it moai op. Dy lizze har der op ta en skilderje maklik yn
alle talen. By oaren moat der wat djipper oer de stof neitocht wurde. By it
ferneamde wurk fan Giorgio Morandi - dat foar myn eagen like stil as in goed boek ta libben
komt - freegje ik my bygelyks ôf: wat is it leitmotyf of de reade tried yn syn
stillibbens? En hoe sit it mei de karakters? Syn komposysjes lykje bytiden op
groepsportretten fan in fredige famylje. Mar dat is ferrifeljend. Want wat
langer ast der nei sjochst, wat skerper der in ferskaat fan bylden op dy
ôfkomt. It kin krektlikegoed in ploechje opsketten jongelju wêze dy't nei de
kroech ta sille. Of in stel útrûpele, yllegale ymmigranten dy't fergees sykje
om in dak boppe de holle. Yn it slimste gefal hâldt de Italiaanske skilder ús
in spegel út syn eigen jeugd foar en sjoch ik nei in keppel byinoar dreaune
boargers dy't ûnskuldich foar in fassistysk fjoerpeloton stean te wachtsjen op
it genadeskot. Mar och, ik hâld mysels grif foar de gek en meitsje der mar wat
fan.
