stie er de tiid
manmoedich,
steech en stoer.
Sawat tritich jier
woartele en woeks
de siedling fan in
houten túnkershân
as ienling op it hiem.
Wynbrekkend hoede er
ûnder syn griene teisters
oer jûpske darteldowen
en sjongsume klysters.
It wie syn tiid,
mei trochfike ieren
joech er beliis,
sa geef as kryt.
