Ik beweech my geandewei troch it gegeven fan de tiid. Der is gjin begjin en likemin in ein. De reis wynt him frij troch de romte. De tiid dy't it nimt, dy docht der net ta. It paad dat ik gean leit der op it each ôf doelleas hinne. It spoar rint net dea, mar komt ek nergens oan. Krekt as mei de reizen yn 'e holle, dy't noait in bestimming fine. Of lykas mei al dy reizen nei it ferline, dy't dy noait werom nei eartiids ta bringe.
Yn 'e gong wei kom ik lykwols gjin wezentlike grinzen tsjin.
Der leit my neat yn de wei, as ik wol dan kin ik fier komme. De romte lit him mei
syn sigesaagjende omwegen sawat einleas jilde. It is in reis yn it heden op de
drompel fan in nijsgjirrige tiid; nei oarden dy't noch ûnbekend binne.
Ik nim de tiid dy't ik ha as in fêststeand gegeven oan
en sjoch fernuvere om my hinne. Ik waan my op betroubere wegen. Net omdat ik nei
in sekere bestimming sykje, mar omdat ik sjoch dat de reis dy't ik meitsje der
wol ta docht.
