op it each ôf

it doel

Ik dreamde yn in taal, dêr 't ik fan woe dat it minent wie. In taal dêr't ik my thús yn fielde. In waarm lûd, fol unike klanken en eigenwize wurden, dat woeks as in wielderige tún dêr't ik altiten frij yn omrinne koe. It wie de taal fan in lân sûnder regels en grinzen. Wat wie ik gelokkich, dat ik mei dat fermogen om my te uterjen gjin muoite hie. De wurden kamen my as eigen oer de lippen en de sinnen breiden har as in kleurrike tried ta in byldzjend gehiel. It die ek bliken, dat ik poerbêst ferstie wat elkenien te sizzen hie en dat alles wat ik sels sei foar in oar beslist ek net min te begripen wie. Dúdliker koe ik my yn in oare taal net meitsje. Ik koe der yn roppe, raze en sjonge. Ik koe der yn flokke, yn gûle en ik koe der yn laitsje. It joech neat hoe't ik it sei. It wie de taal fan myn djipste tinken. Ik liet myn gedachten der frijmoedich yn gean. It joech my rie by twivel en learde my de keunst om te redendielen. Ik stie mei dy taal midden yn dizze tiid. It wie tusken myn berte en dea de basis fan myn bestean, mar ek in wichtich middel om by de gewoanste dingen stil te stean. It wie myn wize fan oerlibjen. Koartsein: dy taal wie myn doel.
Dy taal stie foar in autentike kultuer. Har wurden wienen goed te lêzen foar elk dy't it mar woe. De sinnen sprutsen ta grutte ferbylding en fan meinimmende ferhalen wie altyd ferlet. Dy taal stavere de moaiste gedichten en lieten. Alles wat der yn skreaun waard libbe as in hert.
Ik dreamde fan in taal dêr't ik fan woe, dat ik der mei flaters yn skriuwe koe, omdat dat der neat ta die.

wei

oan it IJ

rekken de simmerdagen

stadichoan wei, ik koe net

mear fine wat my ûntsketten

wie, fergetten wie alle tiid

dy´t ik net misse woe, lykas

de nacht nei de langste dei.

by de mar (9)

lies ik myn eigen wurden

yn it spegeljende wetter,

ik harke nei in sinnich lûd

en wist yn in refleks daliks,

dat wat ik yn dy wjerskyn

seach sels net betinke koe.

mei de boat

The boat I've taken

Well, I made it to the Shetlands

or maybe somewhere thereabouts

and I have to tell you it wasn´t easy,

no, it was more or less a trip to hell.

So I am a little burned, broken and

slightly out of control, wondering

what am I doing on a silly island?

Even though the sun is shining bright.

But still, I made it to the Shetlands,

at least I think I do, or could I be

mistaken, and am I somewhere else?

djûr

Polityk?

It binne gjin grappen, mar streken as ien

mei de wiisheid yn pacht it better as in

oar mient te witten hoe´t it yninoar sit.

It binne gjin grappen, mar domme streken

as ien út 'e hichte koartsichtich tinkt dat er

in oar fan alles en noch wat wiismeitsje kin.

It binne gjin grappen, mar fine streken as ien

yn 't foar al nergens nei harket en in oar syn

arguminten as te licht ûnder it flierkleed feit.

It binne gjin grappen, mar gefaarlike streken

as dyselden dy't tinke dat se it foar it sizzen

ha it ferrekke om oaren oan it wurd te litten.

Gelokkich mei elkenien dy't net skriuwt alles

sizze wat er tinkt, it kin neat skele wat er seit.

Mar wat yn 'e frede wol it sizze as ik net mear

skriuwe mei om frij oer myn taal te beskikken?

Sille we it dan noch 'beleve' dat de tiid te 'djûre'

grappen wreekt, sels as de striid al besljochte is?

lydsum lijen

Op lichte reels gûnzje ik mei de faasje fan in sneltrein nei de stêd. Earst heech by it brede wetter del, dan as op lucht oer drokke diken en krúswegen. Op leger nivo feroarje de bûtenwiken yn weagen fan stedske bebouwing mei kreas berape gevelstien. Rap komme rûnom de ikoanen fan âlde en moderne arsjitektuer oer de dakken tichter by. Mar foar we de stânfêstige beakens berikke dûk ik ûnder de grûn. Opslokt yn de pipen fan in like fernimstich as ûnbidich systeem: de spelonken fan in metropoal. Ergens yn dy ûnttsjustere put stap ik út en wurd ik in wrotter. Mei ferdrach baan ik my in paad troch in bline massa. Yn dat leger, dêr't ik as soart oan besibbe bin, mar net ien fan kin, draaie alle mooglike nasjonaliteiten troch in grutte kolk ferskate kanten op. Dat elkenien yn dat kommen en gean it paad wit, ik kin der net by. It giet my lykwols ek hast fansels. Roltrep nei roltrep lit ik my nei de djipste lagen sûgje. Op it leechste punt hapert de floed. Ûnbeweechlik libben stiet yn de wacht. Stoefe blikken sjogge skoftich of sljochtwei ûnferskillich foar har út. In inkeling nimt de situaasje betochtsum yn him op. It besaut my. Krekt út de loft wei plukt bin ik folslein anonym yn in swijende hage skood. Skouder oan skouder. Allegear tûke tinkers, allegear dreamers en dwilige dwazen. Gjinien dy't fan de oar wat wit. Stille wille en lydsum lijen. Dochs fiel ik my net allinnich. We sykhelje deselde droege lucht, harkje nei itselde ratteljende ritme fan oanboazjend lûd. It wachtsjen is op it sinjaal dat ús yn in rige konteners fan oerslach nei oerslach ferfiere sil.

fjûr?

Fjoer yn 'e bek, siedde yn it maaieljocht

troch de Feniks fan de tiid avant la lettre.

ljocht

fleane

De fûgel is los fan de grûn, better byld kin ik net sketse fan it gigantyske gefaarte dat my optilt. Net sûnder muoite docht bliken, want de wjerakseljende swiertekracht lûkt my werom yn de stoel. It is frjemd en fiel dat it eigen lichem werklik út kilo's bestiet. Mar faasje oerwint it gewicht, yn in tel bin ik se wer kwyt. We sile as in boskje fearren omheech. Krekt as eartiids op´e soeie yn de âld appelbeam klim ik hieltyd heger en heger om de loft stikken te skoppen. Sûnder wjerstân berik ik in ûntinkbere hichte. It deade punt! Kjeld sjit my fan de weromstuit troch de lea. Dat dy yslike sensaasje my noch altiten sa yntins rekket. Mar it is sa, ik fiel it en ik wol it op sa'n momint alle kearen wol wer útraze. Yes!

It duorret lykwols te koart: dat longerjende gripen nei ik wit net wat. It is fierstente te gau wer dien. De bân mei de ierde keart myn lichem op. Of reitsje ik in ûnsichtber plafond? It knapt my yn 'e earen. Dôf wurd ik my opslach bewust fan myn kwetsbere posysje. Fleane as in fûgel? Te mâl foar wurden. In minske kin ommers net op eigen kracht troch de loft bewege. Noait! Sels yn de mytology mislearret it jammerdearlik. Guon tinke dat inkeld de siel him op in beskaat momint los fan it ierdske meitsje kin. Dat leau ik net. En al sit ik by it rútsje net op it minste plak, ik hoech ek net te tinken dat ik dêr by need de measte oerlibbenskânsen ha. Dat is likegoed in yllúzje. Kinst dy dêr mar oan ien punt fêsthâlde: it ile streekje fan de kime. It sabeare paad nei de ein fan de reis.