Loften



Losse loften

 Is de loft sûnder wolken net amper mear as in boek fol lege siden mei
it gemis fan in epyske titel lykas  ‘De ûntdekking fan de himel’ dat is?

Is in skjinne loft net krekt in gebrek oan wollige wurden yn lyrysk proaza
en in behoefte oan byldzjende ferhalen mei in alles oereagjend fûgelsicht?

De see folt de djipste lichten, mar de wolken binne fûneminten fan lucht.
Is elke wolk eins net de trochljochte losse stof fan in ferlichtsjend gedicht? 

Alles



ALLES

Nuver hoe't in neisimmerdei dy
sa ferrifelt, as de lege sinne mei
in skalk each troch de dize glûpt
en it berin de tún it near op leit.

Nuver hoe´t alles slûpendewei
fan aard ferwikselt, as de pûltsjes
noch yn 'e stokken kliuwe en de
lysters har tjirgje yn de koetsebei. 

Mar kinst it de tiid net ferwite
dat it skaad achteleas, as kâlde
fingers op´e hûd, alwer oanwint,
en te hastich nei de jûn ta krûpt.

Kinst it ferfal better mar ferswije,
flamjend ferstjert alles yn´e tún,
sels it lette pôltsje dahlia´s mei
dy djippe kleur fan in iepen wûne.


Sonnet


De grutte dyk del 

It is sein, alles hat in begjin,
de tiid; wat stof en rein; it libben
siedde op âld lân mei al wat der stribbet.
As dat sa is, wa sil dat dan bestride?

De dyk is lein troch wurkershân, as grins
en as paad om fierderop te kommen -  
hâlder fan nij lân, hoeder fan de minsken,
mar as weitsjend slieper hat er lins.

Mei grien en griis belein is it
krekt lânskipkeunst wurdt der sein,
in streek troch it blau is op it each genôch.

Berûn, beriden, wat falt der noch te striden?
Ik woe wol dat ik in stroomfyts hie,
dan fleach ik nei de ein. 


Finsters


Brits Columbia,  augustus 1974
Koppich lûkt de transkontinintale eksprestrein nei Montréal himsels mei in slakkegonkje de Rocky Mountains yn. Wat heger de trein komt, wat hurder de kolkjende Frazer River yn it lûd fan de stilte ferdwynt.
Ik ferfeel my net. De kûpee is in galery fol byldzjende keunst. Op in lange rige skilderijen skoot ûnwrikber berchlân stadich by my del. Finsters fol fonkeljend ekspresjonisme mei in magyske ynslach. De rûch beklaaide griene stienmassa's en wyt beslipe rotsen achter it rút binne it fûnemint fan in robúste wrâld. Dochs fernuveret it my dat de beammen der manmachtich hâldfêst oan fine. Inkele reisgenoaten nimme de oerweldigjende skepping fan de natuer ek stilswijend yn har op. It libben liket him net fan in dream te ûnderskieden, we reizgje frij fan ierdske betingsten troch tiid en romte. De útstalling sil de kommende dagen troch in pear tiidsônes hinne grif geregeldwei feroarje.

Foar yn 'e kûpee klinkt gitaarmuzyk. Op de meldij fan El Condor Pasa dwale myn eagen even sykjend troch de loft. Dan bûch ik my wer oer myn oantekenboekje. ´Ja, ik bin ek leaver in fûgel as in slak,´ skriuw ik op. ´As ik it mar koe. Seker witte dat ik it woe!´ It refrein fan it Simon & Garfunkel nûmer lit him net ûnaardich oersette. Tefreden besykje ik fierder te beskriuwen hoe´t ik my as taskôger foar de finsters fan it ymposante lânskip fiel.
Al wist ik doe fansels noch net dat ik jierren letter yn fûgelflecht oer ferwiksele grinzen werom yn de tiid sjen soe. En ik wist ek net dat ik dy fergetten tekst fan in heuchlike reis hiel oars en yn myn eigen taal ferwurdzje soe. Omdat ik it doe pas koe.

Grinzer Museum, augustus 2012   
Mei niget fuottelje ik yn in slakkegonkje by in lange rige skilderijen del. Finsters fol rûge bergen, ûnbestindige rivieren yn djippe delten en stege beammen dy´t wrakseljend hâldfêst sykje...
                  

The last


At the last dune – lofty above silt and sea - the view is the end
and a beginning, where sand, wind and water bind the roots
of marramgrass in the face of earth, as quivering eyelashes.
There I stand,  while the salt washes my feet. The beach is mine.

I´m not alone. In the lost distance a boat draws near. Or does it go?
The sky is clear, only the wind plays with the plumes of a plane.
Far away, the mainland skeleton evaporates in trembling light.
It ´s not my goal, but you can easily get there when the tide is low.


Over my shoulder the dunes tumble down the edge of a continent.
Behind that rugged ridge the dyke holds the wasteland, where birds
scream for life and blind rabbits are merely prey. Humanity bears
its days in the solitude of weary hearts.  Silence is my best friend. 

To be waiting, overlooking everything with searching eyes, it makes
no sense to talk. Let silence solve the mystery of everlasting time.
Light fades away over the sea, wind falls over the merse. Two towers
shine in the twilighthours of a grey summer night. I`m not alone. 

Fragile / Brekber


FRAGILE

If you know how wind in the winter feels
or the bright light in the spring, then
ask yourself: how fragile are our lives?

If you know how trees in the summer smell
or the colored leaves in the fall, then you
might also wonder: how fragile is our love?  

But the frailty of both has no measurable size,
for our lives are indisputably part of fickle nature
and love is only sustainable if we manage to survive. 



BREKBER

Ast witst hoe´t de wyn by’t winter fielt
of it skelle ljocht yn maaie, freegje dan
dysels ris ôf: hoe brekber is ús libben?

Ast witst hoe’t beammen simmers rûke
of it bûnte blêd by't hjerst, dan kinst dy
ek ôffreegje: hoe brekber is de leafde?

Mar it breklike fan beide is samar net te mjitten,
om’t ús libben sûnder mis like wif is as de see
en leafde pas duorsum as we slagje te oerlibjen.

simmer


it geriif


Wêr binne de libbene dichters?
Ik hear se amper, bestean se noch
by it ljocht fan papier, of libje se inkeld
yn it ramt fan it grut omfiemjend geriif?
Harren nammen stride om in namme
en reitsje fersile op in ferblynjend toaniel.
Wat dogge se dêr? Ik kin der net by!


En wêr bliuwe de deade dichters?
Ik hear se wol en sjoch har bylden
beklibbe yn it reach, al krij ik harren
lûd yn it sljochte each mar min te plak.
By't libben beskreaun skriuwt de tiid har
lot dat de dea oerwint. Mar ik kin se net.
Wêr binne har wurden ast se lêze wolst?

de wrâld

Al dy boeken. Al dat mei letters bedrukte papier. Al dy dreamen en nachtmerjes dy´t de wierheid ûntmaskerje en de leagen it rjocht jouwe om te bestean. It boek is mear as in samling fan samar wat talige tekens, sa´t in minske yn syn hiele hâlden en dragen mear is as in blyn wêzen. It boek hat wat te sizzen. Elk eksimplaar is in doar nei it libben, elke side in finster mei in nijsgjirrich perspektyf op de wrâld. Boeken: slach se iepen en se jouwe sicht op romte.


Al dy skriuwers. Al dy kloeke bodders. Al dy útfiners fan yndividuen en betinkers fan in oar syn gedachten. Wat in ferskaat fan ynmoedige en pitertuerlike karakters. In skriuwer is mear as in samler fan willekeurige taal en tekens, sa´t in boek yn´e regel mear is as in gewoan stikje tekst. In skriuwer hat wat te sizzen. Elke skribint is in ynstrumint fan it libben en syn harsens de kosmos fan in nijsgjirrige wrâld.  Skriuwers: jou se in stik papier en se binne de lêzer de baas.

Al dy ferhalen mei de magy fan de werklikheid. Wat in weareld oan yllúzjes. Wat in wrâld sûnder Fryske boeken...