Finsters

Brits Columbia,  augustus 1974

Koppich lûkt de transkontinintale eksprestrein nei Montréal himsels mei in slakkegonkje de Rocky Mountains yn. Wat heger de trein komt, wat hurder de kolkjende Frazer River yn it lûd fan de stilte ferdwynt.

Ik ferfeel my net. De kûpee is in galery fol byldzjende keunst. Op in lange rige skilderijen skoot ûnwrikber berchlân stadich by my del. Finsters fol fonkeljend ekspresjonisme mei in magyske ynslach. De rûch beklaaide griene stienmassa's en wyt beslipe rotsen achter it rút binne it fûnemint fan in robúste wrâld. Dochs fernuveret it my dat de beammen der manmachtich hâldfêst oan fine. Inkele reisgenoaten nimme de oerweldigjende skepping fan de natuer ek stilswijend yn har op. It libben liket him net fan in dream te ûnderskieden, we reizgje frij fan ierdske betingsten troch tiid en romte. De útstalling sil de kommende dagen troch in pear tiidsônes hinne grif geregeldwei feroarje.

Foar yn 'e kûpee klinkt gitaarmuzyk. Op de meldij fan El Condor Pasa dwale myn eagen even sykjend troch de loft. Dan bûch ik my wer oer myn oantekenboekje. ´Ja, ik bin ek leaver in fûgel as in slak,´ skriuw ik op. ´As ik it mar koe. Seker witte dat ik it woe!´ It refrein fan it Simon & Garfunkel nûmer lit him net ûnaardich oersette. Tefreden besykje ik fierder te beskriuwen hoe´t ik my as taskôger foar de finsters fan it ymposante lânskip fiel.

Al wist ik doe fansels noch net dat ik jierren letter yn fûgelflecht oer ferwiksele grinzen werom yn de tiid sjen soe. En ik wist ek net dat ik dy fergetten tekst fan in heuchlike reis hiel oars en yn myn eigen taal ferwurdzje soe. Omdat ik it doe pas koe.

Grinzer Museum, augustus 2012   

Mei niget fuottelje ik yn in slakkegonkje by in lange rige skilderijen del. Finsters fol rûge bergen, ûnbestindige rivieren yn djippe delten en stege beammen dy´t wrakseljend hâldfêst sykje...