Dat ik yn 'drone' bylden dreamde, dat die my
gjin nij, dat it fertroude bylden wienen, dêr seach ik fan op. Better sein: ik
seach der op del. Yn 'e rûs fan lichtens eage ik nei ûnderen en naam op de termyk it ierdske
skreppen út 'e hichte waar. De fêste grûn
dy't ik ferlitten hie strûpte yn de djipte ûnder my troch. Sângrûn, wetter en
klaai. Rjocht en sljocht. Fierderop gluorke
de kime tusken de see en de wolken. It wie likernôch as hie ik mysels as in
draak oan in tou op ûnberikbere hichte brocht en doe liet ik los.
Ik sweefde. Ik glierde. Ik dreau stadichoan
fuort. Wat wie 't in wûnder. Ik koe gjin ûnderfining betinke dy't my ea sa'n yllúzje
fan frijheid joech. De grinsleaze loftromte behindere my net en stelde gjin betingsten. Ik
krige de geast fan de wyn. Wa betinkt soks?
Wat lytser de wrâld waard, wat grutter de
kaart. Google maps die der net folle
foar ûnder. Swinkend fan streetview nei earthview
fersûpte it dak fan myn hûs yn in griemmank fan streekjes, stipkes en flekken op
in grutte griene plaat. De ierdske skeal fan de hjoeddeistige beskaving dêr't it wrâld-wide-web syn ûnsichtbere triedden ûnwrikber
fêst oer hinne spand hat. Yn dy mjitte docht
de yndividuele minske der amper noch ta. Myn flecht like dêr lykwols folslein
fan ferlost. It fleach frij yn de tiid fan it ljocht en ik frege my ôf: Wêr gean ik hinne? Hoe sil it komme? Is dêr jinder
noch wat om nei út te sjen?
