Op it stasjon fan it Fean wie de drokte fan de spits al oer, de reboelje en opskuor ek. Skjinmakkers dienen mei hege druk alle war om in plasse bloed fan it perron te spuitsjen. Fuotbalfans hearde ik ien mompeljen. Ik seach wach oer it skouder. Gjin rikjend fjoerwurk mear.
Mear as heal leech lûk de trein flot op. Yn Swol waard it drok. Jongfolk foar it meast. In fjouwertal hoody-maten naam oarekant it gongpaad wat balstjurrich sit. 'Stilte kûpee', balte daliks in bazich frommeske achter har. De mannen taaiden fuort ôf. Sigrettereek en weedlucht bleau noch even hingjen.
Yn Almere stapte de roman alwer út. Ta myn fernuvering kaam der foar har in nije boeklêzer yn 't plak. Sjenre: keukeneamelerij, opleuke mei in protte plaatsjes. Mar it wie in echt boek. Nei Weesp feroare der neat. De trein hold mei syn wenstige lûd it rjochte spoar oan. Alles wat siet hie de holle djip foaroer, net oars as wienen se fersonken yn gebed. Stiet der dan lêskûpee op it rút frege ik my ôf? Ik seach nei bûten om my te ferwisjen. Krekt doe skeaten we de skipholtunnel yn. De boeklêzers tilden de holle even op. De skermtigers net. Ik stoareage yn in it grutte swarte skerm njonken my. Silence lies ik dúdlik en dêrnjonken stie: Stilte. Doe kaam my yn 't sin dat it boekewike wie. Ik hie noch gjin boek kocht. It fergees reizgjen mei it boekewikegeskink wie ôfskaft, hie ik ergens lêzen.
