Ik bin de wrâld yn fytst
om doarp en stêd hinne
oer lege lanterfantdiken
om de Maaie te hifkjen.
It is in ierebetide flecht
sûnder ferlet fan minsken
en it eachsein stiket net
op ôfsletten grinzen.
Boppe it ûnskuldige grien
yn suver ûnbedoarn blau
skynt de raapsiedgiele sinne.
Dêr, tusken it nuete wyt
fan de rokige hagetoarnen
fyts ik stadichoan de tiid út.
