it waar en de dagen
de tiid en it skoft
dat it duorret
finzen
troch it reislân yn´e holle
wurdst in weareld gewaar,
ast sûnder plan of kaart
yn it skaadryk fan de taal
dyn eigen rjochting bepaalst.
Oeral
dêrst wêze wolst kinst komme en
wylst grinsleas finzen yn´t tinken
alle ôfstannen bedimmest, nimst
geberchten op kraanfûgelwjukken,
lyk ast de see hoasfuotlings berinst.
Djip
yn dat wûnderlân ûnder de plasse
giest in âldbewende wrâld temjitte
en fynst ferhalen binnen hânberik,
omdat it paad fan de fingerseinen
it spoar yn 'e holle nea bjuster is.
it skip
Ik dream soms oer jinter,
by´t wekker wurden tink ik
dan, dat ik der noch bin,
yn dyselde lege keamer
dêr't gjin deiljocht is en
it bêd sa dronken as in skip.
It binne de roppige protters
ûnder de pannen, krekt út it aai
en de toarteldowen yn 'e goate
dy't my fertelle dat ik my fersin.
de fraach
Bist bliid datst wer thús bist? Dat wie in
fraach, dy't ik by oankomst werom op myn digitale buordsje krige. Thús, it plak dat in fêst
adres is, it part fan de identiteit dy'tst by it ynstjekken yn it hotel as in net
te ferfrjemdzjen paspoartnûmer ynfolle moast. De basis fan dyn legale status.
It is moai datst sa'n plak hast. It fertroude dak boppe de holle. It bêd en it
kessen as garânsje foar in noflike nacht. It stee dêr'tst nei alle gedachten in
bining mei fiele moatst.
It weromkommen is in wichtich part fan de
reis. De ein makket de tocht folslein. Dan kin de balâns opmakke wurde en de
ferhalen ferteld. Der kin fêststeld wurde of it al of net de muoite wurdich
west hat. Dat de ûnderfining bepalend is
foar it antwurd op de fraach sil
dúdlik wêze. Al of net bliid om werom te wêzen dus, it falt net ta om dat yn in
pear wurden del te setten, benammen omst altiten wer gau yn 'e rekken hast dat
der neat feroare is. Alles bliuwt altiten mar by it âlde. It lânskip, dat der ljocht fan de sinne sa
gewoan hinne leit, mei kij yn de bûnte greide fol hynsteblommen ûnder in
laaiblauwe loft en lichtgewicht wolken. Mei yn' e rook fan de earste sneed
gers, in wikel wjukjend oan in line sykjend nei in mûzemieltsje. Mei de fyts dy't by it koalsied del oer it asfalt
sûzet. Mei de noch koarte jûnen en de nachten sa stil dat it klinkt as in
swijend koar. 
It byld
Under wurden bringe is it minste net, mar hoe bringst de ûnderfining fan in ierdskok yn byld? Dat kin dy dwaande hâlde ast fanwegen dy malheur net mei de trein fierder kinst en ek net werom. Dan begjinst te tinken om de gedachten te fersetten. It byld datst fan de triljende ierde yn' e holle hast kinst fan foto's en fan de telefyzje. Of fan in realistyske rampenfilm. Hoe't it fielt as it midden yn'e nacht 80 kilometer fierderop bart en dyn bêd skoddet en kreaket sit my no noch yn de lea. De lichte neiskokken binne lykwols hast like slim, dêr skrikst algeduerich wer op'e nij fan. Faaks seit dat plestik fleske genôch, dêr't it wetter seismysk yn begjint te triljen as bewiis dat it gjin ferbylding is.
De Dome
Hjoed ha ik
beskamme skriemd.
De sinne wie fûl
en ik hie ferlet fan drinken.
Ik stie yn de stêd,
dêrt it fjoer fan de hel
trije dagen baarnde
en it wetter read wie
fan ferskroeide liken.
Doe wist ik lykwols dat
ik gjin toarst hie,
mar in stik yn de kiel.
Ferjaan en ferjitte
lies ik earne oars
op in skansearre stien.
Ik koe it my net begripe.
Skimerdream
It is healtsjuster as ik wekker wurd,
wat nuver trepkje ik nei ûnderen
en as ik de keamer yn stap,
dan sitsto dêr: yn myn jas
mei de holle licht foardel.
Ik huverje en stjit dy hoeden oan,
do slachst ferheard de eagen op
ein seist:
ienlik
Der is op de wrâld mear skreaun as dat der oait
lêzen wurde sil, dat wie myn earste gedachte, doe't ik mei in lichte sucht in
boek fan sawat tûzen siden iepensloech. Dat men kin fan tinken ek wol ha dat
der grif mear boeken binne as kilometers dy'tst gemiddeld yn it libben
ferreizgje silst. It boek, dêr't ik oer teset bin, hat mear as genôch tekst om
in moai skoft mei ûnderweis te wêzen. It earste haadstik koe minder. Op it kaft
stiet datst it ferhaal oanienwei troch útlêze wolst ast der oan begjinst. Salang duorret myn reis net, mar it lêst al as
it slydjaget. It ferhaal, in lyrysk epos kin ik better sizze, giet oer de reis
fan in man yn syn tiid. In reis fan it bêrteplak oant, nei alle gedachten, it
plak fan stjerren. No sil grif net elkenien syn libbensreis sa'n tsjok boek
wurde, lit stean dat it dan flot lêst, mar ek by in oar sille der altiten wol
in stikmannich kilometers by sitte dy't de muoite wurdich binne en gean der mei
de tekstferwurker by del. Ik besykje it ek wol ris. Gauris fal ik healwei de
rit yn in episoade. Dan stribje ik nei in meinimmende tekst dy't, as it spoar,
troch de fertelde tiid strûst of der krekt geandewei stadichoan trochhinne
slofket om de lêstiid yn in ôfwikseljend en boartlik patroan syn gerak te
jaan. Soms gean ik yn de tiid werom en
inkeld sjoch ik blynseach foarút. Der moat al wat yn stean om oer nei te
tinken. Faak is it lykwols in ienlike tocht fan lege siden. Nee, de noch te
bereizgjen kilometers skriuwe net samar in bestseller. Mar de reis giet altiten
ergens hinne en dan docht it der net safolle ta, sels net as it trajekt yn in bedrige
taal beskreaun wurdt.
yn 'e frede
Yn 'e
frede
Ik
socht om wat rêst en rede,
dat
ik gong even in slach om
yn
de stêd fan it hôf.
Dêr,
net fier fan myn bêd,
fielde
ik my feilich yn de nacht
dy't
gjin wierheid ferswijde.
Earlik
sein socht ik om de frede
en
it rjocht dêr't safolle om freegje
en ik
tocht: hjir fyn ik dat grif.
Mar
dêr't ik eartiids mei
hûnderttûzenen
protestearre
en
song: ban de bom,
dêr
wie it hûs fan de frede
mei
hege hekken omsletten
en
de poarte potticht,
ek al
baarnde der folop ljocht.
Abonneren op:
Posts (Atom)