Bist bliid datst wer thús bist? Dat wie in
fraach, dy't ik by oankomst werom op myn digitale buordsje krige. Thús, it plak dat in fêst
adres is, it part fan de identiteit dy'tst by it ynstjekken yn it hotel as in net
te ferfrjemdzjen paspoartnûmer ynfolle moast. De basis fan dyn legale status.
It is moai datst sa'n plak hast. It fertroude dak boppe de holle. It bêd en it
kessen as garânsje foar in noflike nacht. It stee dêr'tst nei alle gedachten in
bining mei fiele moatst.
It weromkommen is in wichtich part fan de
reis. De ein makket de tocht folslein. Dan kin de balâns opmakke wurde en de
ferhalen ferteld. Der kin fêststeld wurde of it al of net de muoite wurdich
west hat. Dat de ûnderfining bepalend is
foar it antwurd op de fraach sil
dúdlik wêze. Al of net bliid om werom te wêzen dus, it falt net ta om dat yn in
pear wurden del te setten, benammen omst altiten wer gau yn 'e rekken hast dat
der neat feroare is. Alles bliuwt altiten mar by it âlde. It lânskip, dat der ljocht fan de sinne sa
gewoan hinne leit, mei kij yn de bûnte greide fol hynsteblommen ûnder in
laaiblauwe loft en lichtgewicht wolken. Mei yn' e rook fan de earste sneed
gers, in wikel wjukjend oan in line sykjend nei in mûzemieltsje. Mei de fyts dy't by it koalsied del oer it asfalt
sûzet. Mei de noch koarte jûnen en de nachten sa stil dat it klinkt as in
swijend koar. 
