De tiid falt rimpen
op de delgeande dyk
kinst de ribben lêze.
Op de ferwâde siden
fan de behurde grûn
lizze de wurden fêst.
It is in neaken gedicht
oer hoe’t we sirkulêr
troch de tiid blêdzje.
Sirkulêr
put
Fergonglik
Ik seach it unike Waad
dat by leechwetter
bleatjoech wat letter
wer ûnsichtber waard.
In ûnbestindich lânskip
fan einleaze streamen
mei blinkend slyk en slib
fol libben yn ’e kream.
Ik naam lykwols ek waar,
dat wat suver tiidleas like
spitigernôch mar tydlik is.
It tij is keard, dy rike wrâld
wurdt troch slim ûnferstân
in lege gasput en in ôffalgat.
ferfal
It is in apart sjenre, dat suver as nij lang stof stie te garjen yn it skaad fan it nommele en betommele lêswurk. Likegoed taast it fuortdwaan wol yn it moed, net oars as gongen de bern it hûs út en de wide wrâld yn. Wat oerbliuwt is de leechte. Keale planken dogge sear oan de eagen. Stiest der fan freon en fijân ferlitten wat ferlern, mar earlik sein ek ferromme nei te sjen.
Hawar, sels winkeldochters ha rjocht op in goed ûnderkommen. It is te hoopjen dat se goed yn de wrâld te plak komme. Al like de man fan de omrinwinkel der net al te bliid mei. 'Allemachtich, alwer in doaze mei Fryske boeken’, lies ik yn syn suchtsjende eagen. It wie net in lêzer, dat seach ik sa. 'Set dêr mar del, knikte er minlik. Mar hy bleau fatsoenlik, betanke freonlik foar it geskink en winske my: ‘Nog een hele fijne dag.’
De reis
Al dy lânskippen
fan hjir en dêr,
fan fierder fuort
en no noch ûnberikber
of mooglik al te fier,
allegear helder yn ’e holle.
Al dy portretten
fan doedestiids
fan no: dit heden
en dan - miskien
oait noch ergens oars,
allegear helder foar it each.
Alles yn libbene kleuren
en linige foarmen
mei sêfte tearen
en hurde kaders
fan it begjin oant de ein,
allegear yn it ritige ljocht.
De reis: de waarnimmer
fan alles wat ûnferjitlik is.
fan hjir en dêr,
fan fierder fuort
en no noch ûnberikber
of mooglik al te fier,
allegear helder yn ’e holle.
Al dy portretten
fan doedestiids
fan no: dit heden
en dan - miskien
oait noch ergens oars,
allegear helder foar it each.
Alles yn libbene kleuren
en linige foarmen
mei sêfte tearen
en hurde kaders
fan it begjin oant de ein,
allegear yn it ritige ljocht.
De reis: de waarnimmer
fan alles wat ûnferjitlik is.
bestimming
Weromreis
En
dan wer fierder
oer
de heidehichten,
troch
de tichte bosken
en
de licht dynjende
delten
fan it âlde lân.
Nei
de doetiid fan de
oerboeren
en bouwers,
grêfdollers
fan bedobbe
en
ferhoalen spelonken:
útrûpele
troch rôvershân.
Grêven
as skipswrakken
oanspield
yn it drûge sân,
dêr’t
de ferballe sielerêst
yn
ivichheid ferflein is
mei
it jiskestof fan bonken.
Op ’e
weromreis sykje ik
dêr
gjin steun en stipe
of beskûl
tsjin rein en kjeld,
in
ûnderkommen fan granyt
is
myn einbestimming net.
ynstelling
Wat is de oerienkomst tusken de bewegende bylden fan de
plestik fake-fabryk dy't telefyzje hjit en it autentike, stille byld yn in
(gouden) lyst út in museum? It antwurd is net yngewikkeld. Allebeide hingje se
meastal oan de muorre. De iene thús, de oare faak yn it kulturele ûnderkommen
dêr’t it as wurdearre keunstwurk in thús fûn hat.
Likegoed is it ferskil tusken de statyske glimplaat mei
bewegende keunsten en de duorsume stof mei libbendige ferbylding hiel grut en
it kontrast opfallend. Kabaal fersus stilte. It ferskil yn populariteit
is navenant en tagelyk ek signifikant. Wêr leit him dat oan is dan de fraach. Omdat
ik dat net wit, stean ik mar wer even stil by de oerienkomst. Beide jouwe se
ynformaasje oer de hjoeddeistige en âldere beskaving. Sawol fake as autentyk.
Beide ferstrekke se sa ynformaasje oer it publyk dat se oan har bine. Oft dat
ien en itselde publyk is lit ik bûten beskôging, want alle minsken binne ommers nijsgjirrich
fan aard en litte har graach fisueel entertaine. Telefyzje, it sirkus, film, in
sportwedstriid. Foar de ien boartersguod en foar de oar snobbersguod. Ja, lykas it
teater of in museum.
Wat is no it punt yn dizze kwestje? It sit him yn de
smaakynstelling hearde ik koartlyn ien sizzen. It gong ergens hiel oars oer,
likegoed die de útdrukking my tinken oan in apparaat datst oan en út sette
kinst. Ik tink dat lêste om de wille fan kostbere stilte.
Beklach
De hagebeammen skrieme
oer it riboskjend
spoekekrûd
en it roukleiend raapsied
gappet delslein nei de
siken.
Op ’e klaai fleane
ferklomme
fûgels har út noed te
pletter,
wylst harren healneakene
pykjes
fergees longerje nei wat
fretten.
It is maaie:
leedoansizzend
waaie de waargeasten oer
sompige geaen en grêven.
Maaie: in nije tiid soe it
wêze,
mar in nij lûd, dat lit
fierstente
lang al op him wachtsje.
fleane
En pakte it ferkeard út? Krektoarsom! Healwei de nacht bedarre ik yn in dream,
in rûs of faaks in hallusinaasje? It wie yn alle gefallen gjin koarts. Wier,
wier, ik liich der net om, it wie bjusterbaarlik. Ik koe fleane! Ik fleach as
in ûntsnapte fûgel de frijheid temjitte. De wrâld lei ûnder my. Ik skearde
yn dûkflechten oer de beammen as sieten se my nei. Ik sile oer bosk en lân, se
koenen my net krije. Ik sweefde as in drone boppe giele greiden fol mei
hynsteblommen en ik liet my gean. Fleane is ferrekte moai wurk!
Sa sit je jier op jier thús en sa bart der nochris wat. It spite my tige dat ik
wekker waard. Gelokkich noch wol yn hegere sfearen en dan joust dy noflik wer
del. Wat letter waard it noch gekker. Ik wie op in grut feest en gjinien hie in
masker op. Dat feest hie om my net hoecht. It wie my te drok oan ’e holle. Ik
gong der even ôf. Doe’t ik de
eagen wer tichtdien hie, reizge it my noch
troch de holle. Skande tocht ik, al dat folk dat bang foar sa’n
prikje is, wylst der safolle wille fan ha kinst. Skande ek, dat ik wiken en
wiken wachtsje moat op myn twadde shot om wer fleane te kinnen.
Abonneren op:
Posts (Atom)