De hagebeammen skrieme
oer it riboskjend
spoekekrûd
en it roukleiend raapsied
gappet delslein nei de
siken.
Op ’e klaai fleane
ferklomme
fûgels har út noed te
pletter,
wylst harren healneakene
pykjes
fergees longerje nei wat
fretten.
It is maaie:
leedoansizzend
waaie de waargeasten oer
sompige geaen en grêven.
Maaie: in nije tiid soe it
wêze,
mar in nij lûd, dat lit
fierstente
lang al op him wachtsje.
