It Waar
Gjin rein, gjin wyn
gjin wolken, gjin sinne,
it ljocht hinget swier
yn in mistgerdyn.
It blau is in see fan griis,
ien grutte kloft fan stilte.
Dêrûnder in keppel kij,
as swijende swerfstiennen,
ûnferskillich berêstend
yn it koskiten grien.
Novimber
Ien en mien
Der stiet in beam yn de hjerst
tusken in boskfol kleurige sibben
yn in readkoperen staasjekleed
te wachtsjen op de winter.
It is in bûk of miskien wol in iik,
yn de neidagen fan it jier lykje
beammen wol in bytsje itselde,
net oars as âlde minsken gelyk.
Yn it publike, houten domein
besiket er him fergees te fersetten
tsjin it benearjende tiidsgewricht
fan de klimatologyske transysje.
Dat er mei syn ekologyske fuotleast
op in wankeljende skonk stiet
hat er net yn ’e gaten, spitigernôch
net oars as de minsken gelyk.
Der stiet in beam yn de hjerst
tusken in boskfol kleurige sibben
yn in readkoperen staasjekleed
te wachtsjen op de winter.
It is in bûk of miskien wol in iik,
yn de neidagen fan it jier lykje
beammen wol in bytsje itselde,
net oars as âlde minsken gelyk.
Yn it publike, houten domein
besiket er him fergees te fersetten
tsjin it benearjende tiidsgewricht
fan de klimatologyske transysje.
Dat er mei syn ekologyske fuotleast
op in wankeljende skonk stiet
hat er net yn ’e gaten, spitigernôch
net oars as de minsken gelyk.
STIMME
Heit hat hjoed syn jierdei,
alteast, dat hie sa wêst
as er even weromkomme koe.
Dan seach er grif hoe’t it libben
hjoed de dei sûnder him
folslein feroare wie.
Dan soe er fêststelle kinne
hoe’t der in stoarm fan haat, hetze
en hebsucht oer de wrâld hinne waaide.
Soe er dan tinke oan dy tiid
doe’t gjinien frij sizze koe wat er tocht
omdat de buorlju net te fertrouwen wienen?
Soe er dat wer oer him hinne komme litte
moatte en krekt as doe in finzene wurde
fan de fasisten dy’t de macht oernamen?
Soe er dan op ’e nij yn it gewear komme
tsjin de wapens fan in ûnderdrukker
en fjochtsje foar de frijheid?
En soe er no stimme foar in wrâld mei romte
foar respekt, tolerânsje en solidariteit?
It soe samar kinne, as er it koe.
AI
AI Anomalie
Kaam it omdat ik troch Brabân fytste,
dêr’t de hjerst it lân omklaaide?
En wie it de rook fan kleur
dy’t my ergens oan tinken die?
Hoe’t it ek siet en it kin de master misse,
mar ik wie der tige wis fan,
dat ik by Zundert boppe de fjilden in flecht
swarte roeken fleanen seach.
yn de fal
IN SINKEND WREK
Wachtsje op in skip
dat al fuortfearn is,
sûnder datst it witst
it sil dy mar oerkomme.
Dan stiest dêr ferbjustere
en tinkst en hopest ek,
datst him yn de fierte
noch oankommen sjochst.
Krekt as hearst minsken laitsjen
en klinkt jinder musyk,
wurdt der faaks in glês heefd?
Lûd oer it wetter draacht hiel fier.
Ferslein kringt it ûnk
dat dy oandien is ta dy troch,
it is Rot en net te begripen,
mar it skip is fuort.
Yn ’e fierte sjochst
de tsjustere seilen krimpen,
it liket wol in sinkend wrek
en dan witst, dy komt net werom!
Al koe’t fansels ek minder
ast yn ’e gaten krigest,
datst yn de Rottefalle oan de Lits
te wachtsjen stiest, ynstee fan oan de Styx
en se dy net fergetten wienen.
twa
Tegearre
De stjerrestilte fan justernacht
wie sichtber helder,
doe’t ik nei it tsjuster harke.
It wie om fjouwer oere hinne,
mei de sliep bjuster, siet ik bûten
te wachtsjen op it earste ljocht.
Dat kaam earder as ik tocht,
yn it easten, krekt boppe de kime,
krûpten twa glinsterjende fenomenen
stadich omheech: Jupiter en Venus!
Deun byinoar glommen se
as in fereale pearke,
dat tegearre yn konjunksje
foar de ivichheid posearre.
Stel dat it in supersonyske klap
wurdt tocht ik, in nuvere streek
fan in megalomane autocraat,
dy’t de apokalips oanjeie woe.
Nee dus, want ear 't it tútsjen begjinne soe,
dêr’t ik fansels al op hoopte
ferdwûnen se ien en mien
as snie yn it ljocht fan de sinne.
De Wyn
EOLUS
Nim, sis ik,
nim my yn acht, bêste silers!
Ik bin der om myn slach te slaan
sa’t gjinien dat ferwachtet
en dêr’t gjinien foarwei wine kin.
Nim jimsels ek yn acht en wês wach!
By nacht ûntnaderje ik jim
inkeld de sliep, mar oerdei bin ik
in wikselfallige oerkracht yn de seilen.
Ik jei de mounewjukken oan,
ik draach de fûgels yn har flecht,
ik lit de sterkste beammen bûge,
ik giselje it sân fan de woestinen,
ik bou weagen op seeën en marren,
ik bin de duvel yn elke brân.
Myn macht is in ûnsichtbere hân,
dus fersaakje net en harkje goed
nei myn ferrifeljende lûd,
de gjalpen dêr’t ik mei uthelje kin
binne gauris in helske kwelling.
Ik swear en bear, mar ik liich nea.
Ik blaas it libben yn jim seilen.
Nim my yn acht, sa’t ik jim sis, bêste silers
en ik sil jim gerieve op alle reizen.
Op 'e Feanhoop
GRUTTE JONGES
Sjoch, dêr hast se wer!
Mêst nei mêst nei mêst,
yn in rizige wetterpolonêze.
Swierige monuminten
mei de stjerallures
fan in seeweardich flottielje.
It binne wetterbazen,
wetterjagers en bytiden
opjage wetterhazzen.
Spegele yn de diminsjes
fan de tiid drage se grutsk
de ferbylding op de wyn.
En by't simmer jeie se
mei fûle faasje op in proai
fan ivichheidswearde.
Wat in romte!
Op 'e romte
Romte is de wei nei fierder,
ast it sikest, kinst it fine.
Ast it sjochst, dan wolst der hinne!
Op it lân, op it wetter, yn de loft.
Ast de romte krigest, dan moatst it nimme,
want mei de romte foar it each sjochst it pas:
de leechte fan de kime jout ferromming.
Ast gjin romte hast, dan bist nergens.
Abonneren op:
Reacties (Atom)