Louis Couperus (1863-1923)
MOARN (Uchtend)
De mist, út sulveren pearels weefd,
lit yn de rôze skimer fan de moarn
lâns de skeante fan it grize heuvellân,
syn wâljende waas nei it Westen sweve.
Oan 'e kime hat, út in dûnzige dining,
in rôze wolk har gouden wjok ferheven.
Troch it drûge hout, dêr't de drippen beve,
sjit de earste pylk syn skelle skittering.
En triljend rize ranke populieren
út de kâlde dou, dy't syn wale
mei flarden streamend slierkje lit.
Gjin ljurk sjongt dêr moarns in liet;
de stilte liket oan wjukken fan lead te hingjen;
inkeld yn de fierte rûst de see syn hymne…
Herman Gorter (1864 - 1927)
Lykas de see mei einleas dynjen
balansearret as in effen flak,
hat de waaksende loft it ûngemak
om ynstabyl yn ’t opgean te ferdwinen.
En dochs binne se ien ferskining
yn it fûle rûzjen fan de wyn, mei sûnder mis
it oanboazjende geroft en it skomjende sissen
fan de oeral yninoar skowende dining.
Sa stean ik hjir efter in wite berch
fan dunsân yn in bekoarlike delling,
de lichte raaien binne mannich en ferlegen,
de berch mei in rûne top is heech
en sober is de seerook fan it stowen,
hjir yn dit skerpe sân dêr’t ik rêste wol.
Willem Kloos (1859 -1938)
FAN DE SEE
De See, de See rôlet einleas troch yn har dining,
De See, dêr't myn Siel himsels yn wjerspegele sjocht;
De See is as myn siel yn wêzen en ferskining
Se is in libbene Skientme en kent harsels amper noch.
Se skjinnet harsels yn ivige suvering,
En altyd keart en komt se werom fan har flecht,
Se drukt har út yn tûzenfadige belining
En sjongt in ivich fleurich en ivich kleigebed.
O, See, wie ik lykas Jo yn al Jo ûnbewuste wêzen,
Dan soe ik folslein en alhiel gelokkich wêze;
Dan hie ik foarearst gjin begearte nei minsklike lust,
of fan minsklike freugde en minsklike pine lêst;
Dan wie myn Siel in See, en har selsberêsting,
Soe, omdat Se grutter is as Jo, noch grutter wêze.
