yn de fal




IN SINKEND WREK


Wachtsje op in skip
dat al fuortfearn is,
sûnder datst it witst
it sil dy mar oerkomme.

Dan stiest dêr ferbjustere
en tinkst en hopest ek,
datst him yn de fierte
noch oankommen sjochst.

Krekt as hearst minsken laitsjen
en klinkt jinder musyk,
wurdt der faaks in glês heefd?
Lûd oer it wetter draacht hiel fier.

Ferslein kringt it ûnk
dat dy oandien is ta dy troch,
it is Rot en net te begripen,
mar it skip is fuort.

Yn ’e fierte sjochst
de tsjustere seilen krimpen,
it liket wol in sinkend wrek
en dan witst, dy komt net werom!

Al koe’t fansels ek minder
ast yn ’e gaten krigest,
datst yn de Rottefalle oan de Lits
te wachtsjen stiest, ynstee fan oan de Styx
en se dy net fergetten wienen.



 

twa


Tegearre
 
De stjerrestilte fan justernacht
wie sichtber helder,
doe’t ik nei it tsjuster harke.

It wie om fjouwer oere hinne,
mei de sliep bjuster, siet ik bûten
te wachtsjen op it earste ljocht.

Dat kaam earder as ik tocht,
yn it easten, krekt boppe de kime,
krûpten twa glinsterjende fenomenen
stadich omheech: Jupiter en Venus!

Deun byinoar glommen se
as in fereale pearke,
dat tegearre yn konjunksje
foar de ivichheid posearre.

Stel dat it in supersonyske klap
wurdt tocht ik, in nuvere streek
fan in megalomane autocraat,
dy’t de apokalips oanjeie woe.

Nee dus, want ear 't it tútsjen begjinne soe,
dêr’t ik fansels al op hoopte
ferdwûnen se ien en mien
as snie yn it ljocht fan de sinne.

De Wyn


EOLUS

Nim, sis ik,

nim my yn acht, bêste silers!

Ik bin der om myn slach te slaan

sa’t gjinien dat ferwachtet

en dêr’t gjinien foarwei wine kin.


Nim jimsels ek yn acht en wês wach!

By nacht ûntnaderje ik jim
inkeld de sliep, mar oerdei bin ik 

in wikselfallige oerkracht yn de seilen.


Ik jei de mounewjukken oan,

ik draach de fûgels yn har flecht,

ik lit de sterkste beammen bûge,

ik giselje it sân fan de woestinen,

ik bou weagen op seeën en marren,

ik bin de duvel yn elke brân.


Myn macht is in ûnsichtbere hân,

dus fersaakje net en harkje goed 

nei myn ferrifeljende lûd,

de gjalpen dêr’t ik mei uthelje kin

binne gauris in helske kwelling.


Ik swear en bear, mar ik liich nea.

Ik blaas it libben yn jim seilen.

Nim my yn acht, sa’t ik jim sis, bêste silers

en ik sil jim gerieve op alle reizen.

Op 'e Feanhoop




GRUTTE JONGES


Sjoch, dêr hast se wer!
Mêst nei mêst nei mêst,
yn in rizige wetterpolonêze. 

Swierige monuminten
mei de stjerallures 
fan in seeweardich flottielje.

It binne wetterbazen,
wetterjagers en bytiden
opjage wetterhazzen.

Spegele yn de diminsjes
fan de tiid drage se grutsk
de ferbylding op de wyn.

En by't simmer jeie se
mei fûle faasje op in proai
fan ivichheidswearde.

Wat in romte!


Op 'e romte

Romte is de wei nei fierder,
ast it sikest, kinst it fine.
Ast it sjochst, dan wolst der hinne!
Op it lân, op it wetter, yn de loft.

Ast de romte krigest, dan moatst it nimme,
want mei de romte foar it each sjochst it pas:
de leechte fan de kime jout ferromming.
Ast gjin romte hast, dan bist nergens.

Skier

Hortus

Botanicus

Mei in grut arranzjemint
fan oanboazjende tinten
is in rûge tún by’t simmer
sûnder mis in statement.

Krûd, blom en túch kringt
mei natoerlik timperamint
sûnder pardon rimpen
oeral troch de tún hinne.

Stipe troch de golle sinne
lit de wize túnker mei sin
it bio-ferwin moai terinne.

Hy fynt yn de skientme
fan de gaos just besinning
en hâldt de hannen skjin.







Op 'e Lemmer

Nuver Spul

Pionnen op in wankel boerd
of hynders yn de stringen?
Lopers op in rjochte koers
en tuorren om te nimmen?

It is in spul fan pendanten:
partoeren dy’t swart wyt
klokjend tidigje op de wyn
sûnder ytlike sekondanten.

Dames dûnsje op ’e râne,
klampend oan harren rol
kinne se hiel wat ferneare.

Keningen falle en ferdwine,
mar sûnder mat en klop
kriget inkeld ien alle eare!


 

It is net oars

Sa’t alles ús oerkomt  op in willekeurige dei, sa dage de Maitiid mei simmerwaarmte oer de Wâlden. Yn in sucht wie alles grien,  as hie’t noait oars west. It oerfoel ús ek, dat wûnderlike barren fan groeisum waar lykas alle jierren: wat gewoan sa heart. Mar it hat ús moai te fiter, want wa’t der each foar hat, dy fielt de striid tsjin it ferrin djip yn it hert en yn ’e bonken en dy telt de dagen ien foar ien, net oars as wie elke dei de lêste.

Moai


Moai Maaie


Sa moai as de Wâlden yn Maaie,

sa moai is it hast nergens tinkst 

faak ast yn dyselde snoarje ergens

oars hinnegien bist yn Maaie.

En sa grien as de Wâlden yn Maaie,
sa grien is it my tinkt ek hast nergens,
hiel oars as bygelyks yn de bergen, al is it dêr wis ek wol moai Maaie.

Ja, de Maaie yn de Wâlden is tink ik
sels moaier as de Serengeti yn Afrika
en fêst ek in stik griener as de Sahara.


Sa moai binne de Wâlden yn Maaie

datst der om útens faak oan tinkst,
grif faker as datst yn ’e Wâlden bist.



Abonneren op: Posts (Atom)