hjerst

Slachtmoanne

It is wer sa fier,
it grien draacht del,
gapjend nei de siken
slyt novimber syn dagen.

Ripe beammen ferwaarje,
binne de moedfearren kwyt,
rydboskjend bliede de tûken
en it blêdte fertutearzet stadich.

De healsliten tiid liket tryst
en treasteleas, dochs sprute
der noch opstannige kleuren
balstjurrich út de ierdske ieren.





tûk


In Slimmerick

In (w)âldman en skilder mei potinsje
Dy skildere o sa graach minsken
Mar doe't it net mear woe
Omdat er it net mear koe
Die er it sûnder him te betinken
Mei keunstmjittige intelliginsje.


 

fuort

In fuort-gonger

Op it each ôf noch
aardich fytsfluch ried ik
mei rêchwyn oer in syd-
spoar fan myn dagen.

It doel wie in eilân
oer in dyk en it waad
om dêr yn de fierte
fan de see te eagjen.

De tsjillen draaiden,
as klokken op’ e rin,
domdryst tsjin de floed
fan de takomst yn.

Mei in skip teach ik,
suver op wjukken
fan in flecht kobben,
oer opgeande weagen.

As berêste fuort-gonger
belâne ik oer lân en dún
by it strân dêr’t de simmer
it waar en de tiid betsjinne.

Ferwezen stoareage ik
oer de see nei de kime,
avesearje wie sinleas,
der wie dêr gjin fierder.

septimber


It Alde Gea

Sa’t it ea wie, bestiet dat noch,
dat fertroude lânskip fan doe:
it âlde gea, it bestean, it libben
fan argeleaze minsken en bisten?

Alles bloeide oerwâldbestindich
sûnder betingst om ús hinne.
Plant en blom groeide frij fan gif
en woartele toarstleas yn ’e sinne.

Is it lûd fan kij noch like froed
as op in moaie neisimmerdei
yn septimber fan de foarige iuw
mei al dy ûnskuldige beammen?

It ljocht, licht as wolken, filtere
alles wat grien wie ta in ryk ferskaat
fan oer it gea waaierjende tinten,
triljend as in lette simmertwirre.

Bestiet soks noch, sa’t it ea wie?
Of liket it mar sa, dan is de skyn
miskien de skepper fan de wille
dy’t myn digitale each te fiter hat.


 

ergens

Sil it bestean?

Soe ik sile kinne,
ik socht in skip
dat my gerive koe,
in skûtsje bygelyks.

Dan stie ik as skipper
fan sa’n pronkjuwiel
waanwiis oan it roer
dat my wol wize soe.

Ik sylde mei alle winen
oer fearten en marren,
likegoed as alle seeën
en de djipste oseaan.

It sil net bestean,
mar mocht it barre
lit my dan mar gean,
ik syl wol ergens hinne.

Syl!


 

besiele


 

sterk


 

Wyn






 

Stilte


Yn it jûnskaad 

fan myn simmertún

jout it twiljocht
stadichoan beliis.

Hoeden bemantelje tinne skimerlûden as spinreach
it ierdske leven.

In swarte krie skelt noch hurd even mei grauwe flokwurden de tsjusterjende himel stikken.

Dêr, dimmen delbêde, dichtsje myn gedachten oer de stilte fan de nacht op kommendewei en mis ik de libbene kleuren fan wer in ferlerne dei.


Abonneren op: Posts (Atom)