Ast him yn dizze tiid lizzen sjochst
noch ûnder it jok fan de winter
mei de keale mêst as in beaken
oan ’e wâl en de skoan behelle kont
healwei rêstend yn it wetter, dan
sjochst it suver al foar dy hoe’t er
by’t simmer de wide wjukken útslacht.
Dan hearst it klappen fan de seilen,
krekt as hie de wyn der op wachte
om se foar de striid te luchtsjen.
Dan stiest al yn it reid by de dyk
want sjoch: dêr komme se oan,
in dryste kriichsmacht te wetter
en blinder, de Baas leit al foaroan.
Silerseagen spatte fjoer, hannen
hâlde de touwen stiif omklamme
en mei belied ien strak oan it roer.
It is wrotten en wramen dwerstrôch
in mâlkjende wyn, mar linich draait
de Baas oer de wjuk foar it lêste stik,
ivige eare sil him net mear ûntkomme.
Do hâldst de siken yn, kinst it amper
noch ferneare, en dan hearst it skot,
sabeare fansels, dan tinkst as lânrot
út ’e Wâlden, wie it mar wer safier.
