op it each ôf

De top

Wês net bang,
want mei read, giel en blau,
sels yn bryk bestjurre lagen
is in boei hingjend as in loftskip
yn it luchtliddige fan ferwachting,
likegoed fiktyf as feitlik, alle dagen
in beaken en in fêst ankerplak
foar fantasyrike geasten.

Monumint fan Takomstich gelok
Frank Koolen

Wês bliid mei
it blau, it giel en it read
as de fleksibele komponinten
fan substansjele ideeën,
dy’t as plastyske projektilen
ek sûnder Mondriaan en Newman
mei fjouwerdiminsjonale kleuren
ús gedachten tekenje.

Wês ris lytsbernich

en in frijsinnich leauwer
yn alle wetteleaze keunst
mei in astronomysk karakter,
dy't ferstienne herten
fan de swiertekracht ferlost,
om sa betsjoene in himelreis
oer de top fan de romtetiid
nei it universele fjoerljocht
fan de ferbylding te meitsjen.

aliën

Statysk yn beweging

en trochgonglik yn de tiid

keart syn kantelpunt de wegen.

Dynamysk finzen slacht er

as loftmaster lykwichtich ea

de boppe-ierdske wjukken út.

De reizger sil as in Aliën

út it wrâldske tsjuster wei,

yn it ljocht ferheven wurde.

Sa giet de grutte reis oan.

Trije, twa, ien...Take-off!

Thunderbird is gone!

KAPKAR / A7-29 X FT van Frank Havermans

22

erlebnis

Datst dysels yn in boek tsjinkomst is gjin raar ferskynsel. Dat kin gebeure. Boeklêze is soms krekt as troch it rút ergens nei binnen sjen. Achter it glês bart fan alles en tagelyk reflektearret it de lêzer dy’t oan beide kanten liket te stean. It kin mei in tsjok masterwurk of mei in wat lichter boekwurkje, dat docht der net ta. It is mar hoe’t it each der op falt. Sels as it rút beslein is of smoarch fan fingertaasten dan kinst dysels noch as in dûbelsinnige manifestaasje yn dat oare universum treffe. Docht in skriuwer dat ûnbewust of is it opset sin? Dat lit him riede.
As lêzer kinst mei dy moeting dwaan watst wolst. Kinst de konfrontaasje út ’e wei gean omdat it dy besaud, mar kinst de ûnderfining ek as in ekstra diminsje fan it boek yn dy omgean litte.
Ik lit my troch de gewaarwurding fan mysels yn sa’n literêr fermidden graach ferrasse. Ik wol mysels wol tsjinkomme. As in aha erlebnis bygelyks of as de iepenbiering fan in Freudiaansk geheim. Net dat ik om sa’n dûbelgonger sykje, mar it soe moai wêze as it spegelbyld fan wurden yn myn eigen taal in wrâld opropt mei in bestimming dêr’t ik my thús fiele kin. In wrâld yn in oare tiid, dêr’t ik mei de frjemdling fan myn oare sels yn de kunde kom. In tiidleaze, ûnfergonklike reizger yn nijsgjirrige kontreien. In folslein nij karakter mei myn gedachten. Gedachten dy’t tusken heakjes pleatst wurde kinne en de sinnen mei-inoar yn ferbân bringe. Sa belibbest de wille en it fertriet fan it ferhaal yntinser en fielst de spanning better. In knappe skriuwer dy’t dat tusken de rigels troch foarinoar krije kin.

hjerst

Hjerstmis

In rekwiëm fan kleuren
ferstjert mei brutsen ljocht
yn de huverige beammen.

Skel is it ferfal fan de lêste
felle toanen foar it roukleed
dat de ierdske tiid beklaaid.

De wyn rekket yn ferfiering
wylst it Lacrimosa mei de rein
oer it kâlde lân ferwaaid.

byld

Wjuklam

It byld dat hingjen bliuwt:
it wankele moarmerwyt
mei splinters fan noed
yn spoeksjogge eagen.

Dat bange byld, dat as in
Venus fan Milo gjin kant
noch wâl mear op kin en
op ’e lêste skonken stiet.

Wjuklam is de metafoar
fan wat machteleazens
yn it libben ferbyldet.

De loft wurdt noait wer
de te befleanen romte.
Dat bliuwt dy altiten by.