Besibbe oan it lânskip
Op it hiem fan de bernetiid by de appelbeam lizze
skerpe bylden út it ferline. Dêr blomket it gers foar
de geit en de kninen op ’e blikke njonken de finne.
It ryk foar beukers is in boarterstún fol jongeswille.
By’t simmer kleuret alles pears troch ripe prommen.
Yn it greidlân, efter de pôle foar in keppeltsje
skiep,
weidet
it fee yn it rynske skaad fan tichte elzenwâlen.
Op
’e kolk by de keallehokken hinget de rook fan kij
út
’e bûthússtâl en it hea yn ’e golle. Heech ûnder de
skuorrenaad
dûnsje de kopketommeljende swellen.
Op
dat hiem fyn ik yn ’e slommer fan myn ûnthâld it
paad
nei de foarein fan it stee dêr’t ik grut wurden bin.
Troch
it rút klinkt in taal yn it ferjit en laket it gesicht
fan
in dûbelgonger. By de reinwetterbak bloeie ûnder
it
dak fan de linebeam ús mem har goudsjeblommen.
It
wie ea ek it spul fan pake en beppe en dy, yn in gea
mei
griene muorren en blauwe loften. Yn de Wâlden
stie
myn widze, dêr rekke ik besibbe oan it lânskip.
Dêr
sliepte ik op ’e souder en lei mem ûnder yn har kiste.
Hoeden
hifkje ik de klink, mar ik doar him net te lichtsjen.
