it skip

       Ik dream soms oer jinter,

       by´t wekker wurden tink ik

       dan, dat ik der noch bin,

       yn dyselde lege keamer

       dêr't gjin deiljocht is en 

       it bêd sa dronken as in skip.

       It binne de roppige protters

       ûnder de pannen, krekt út it aai

       en de toarteldowen yn 'e goate

       dy't my fertelle dat ik my fersin.

de fraach

Bist bliid datst wer thús bist? Dat wie in fraach, dy't ik by oankomst werom op myn digitale  buordsje krige. Thús, it plak dat in fêst adres is, it part fan de identiteit dy'tst by it ynstjekken yn it hotel as in net te ferfrjemdzjen paspoartnûmer ynfolle moast. De basis fan dyn legale status. It is moai datst sa'n plak hast. It fertroude dak boppe de holle. It bêd en it kessen as garânsje foar in noflike nacht. It stee dêr'tst nei alle gedachten in bining mei fiele moatst.

It weromkommen is in wichtich part fan de reis. De ein makket de tocht folslein. Dan kin de balâns opmakke wurde en de ferhalen ferteld. Der kin fêststeld wurde of it al of net de muoite wurdich west hat. Dat de ûnderfining bepalend is  foar it  antwurd op de fraach sil dúdlik wêze. Al of net bliid om werom te wêzen dus, it falt net ta om dat yn in pear wurden del te setten, benammen omst altiten wer gau yn 'e rekken hast dat der neat feroare is. Alles bliuwt altiten mar by it âlde.  It lânskip, dat der ljocht fan de sinne sa gewoan hinne leit, mei kij yn de bûnte greide fol hynsteblommen ûnder in laaiblauwe loft en lichtgewicht wolken. Mei yn' e rook fan de earste sneed gers, in wikel wjukjend oan in line sykjend nei in mûzemieltsje.  Mei de fyts dy't by it koalsied del oer it asfalt sûzet. Mei de noch koarte jûnen en de nachten sa stil dat it klinkt as in swijend koar.