Yn it jûnskaad
fan myn simmertún
jout it twiljocht
stadichoan beliis.
Hoeden bemantelje
tinne skimerlûden
as spinreach
it ierdske leven.
In swarte krie skelt
noch hurd even
mei grauwe flokwurden
de tsjusterjende
himel stikken.
Dêr, dimmen delbêde,
dichtsje myn gedachten
oer de stilte fan de nacht
op kommendewei
en mis ik
de libbene kleuren
fan wer in ferlerne dei.
