BERGEN

By Bergen en oan see

Oer de lange, griiskeale dyk,

troch it bewrotten, griene lân,

oer de wulvjende, brede dunen

nei in see fan ljocht by it lege strân.

Blinkende, blanke, ferblynjende dining,

as yn in âlde beriming fan de dichter

Roland Holst, dy’t ticht by de see wenne

en der nei alle gedachten ek wol ris kaam.

Underweis yn bosk en dunen wjerklinke

suver noch syn wurden, ûnfiember sprutsen

yn it fierhinne ûnberutsen, lústerjende leaf.

‘Wat wie hat west’, stiet op de graugrize

stien by syn grêf, in rizige rots fan ienfâld

foar in taalestheet op it fredehôf fan Bergen.

Op itselde hôf leit syn freon E. du Perron,

dy gong him jierren earder foar, doe’t er sa

ûnfortúnlik yn de earste oarlochswike stoar.

En wat fierder rêst, as de fisker fan Ma Yuan,

de dichter Lucebert, mei syn oarlochsgeheim

begroeven, ûnder de kleuren fan eigen hân.

 

Tachtigers

 

Louis Couperus  (1863-1923)

MOARN (Uchtend)

De mist, út sulveren pearels weefd,

lit yn de rôze skimer fan de moarn

lâns de skeante fan it grize heuvellân,

syn wâljende waas nei it Westen sweve.

Oan 'e kime hat, út in dûnzige dining,

in rôze wolk har gouden wjok ferheven.

Troch it drûge hout, dêr't de drippen beve,

sjit de earste pylk syn skelle skittering.

En triljend rize ranke populieren

út de kâlde dou, dy't syn wale 

mei flarden streamend slierkje lit.

Gjin ljurk sjongt dêr moarns in liet;

de stilte liket oan wjukken fan lead te hingjen;

inkeld yn de fierte rûst de see syn hymne…

Herman Gorter    (1864 - 1927)

Lykas de see mei einleas dynjen

balansearret as in effen flak,

hat de waaksende loft it ûngemak

om ynstabyl yn ’t opgean te ferdwinen.

En dochs binne se ien ferskining

yn it fûle rûzjen fan de wyn, mei sûnder mis

it oanboazjende geroft en it skomjende sissen

fan de oeral yninoar skowende dining.

Sa stean ik hjir efter in wite berch

fan dunsân yn in bekoarlike delling,

de lichte raaien binne mannich en ferlegen,

de berch mei in rûne top is heech

en sober is de seerook fan it stowen,

hjir yn dit skerpe sân dêr’t ik rêste wol.

Willem Kloos (1859 -1938)

FAN DE SEE

De See, de See rôlet einleas troch yn har dining,

De See, dêr't myn Siel himsels yn wjerspegele sjocht;

De See is as myn siel yn wêzen en ferskining

Se is in libbene Skientme en kent harsels amper noch.

Se skjinnet harsels yn ivige suvering,

En altyd keart en komt se werom fan har flecht,

Se drukt har út yn tûzenfadige belining

En sjongt in ivich fleurich en ivich kleigebed.

O, See, wie ik lykas Jo yn al Jo ûnbewuste wêzen,

Dan soe ik folslein en alhiel gelokkich wêze;

Dan hie ik foarearst gjin begearte nei minsklike lust,

of fan minsklike freugde en minsklike pine lêst;

Dan wie myn Siel in See, en har selsberêsting,

Soe, omdat Se grutter is as Jo, noch grutter wêze.

Thús

Ik fytste in slach troch de Wâlden,

omdat ik dêr thús bin, doch ik dat wol faker.

De loft wie blau op wat lichte bewolking nei

en de beammen rûkten suver al wat grien.

It wie spitigernôch noch lang gjin Maaie, 

der stie in kâlde wyn, dêr koest dy mar 

op klaaie en dat hie ik dêrom dus ek dien.

 

Ik fytste oer diken by âlde spultsjes del,

dy’t as lúkse wenhûs omboud waarden: 

âlde buorkerijen, út in tiid fan ivich Maaie.

Lykas de simmers tusken al dy griene wâlen,

mei beampilaren dêrst sa moai yn klimme koest 

om fier oer de kâlde klaai en it waad te sjen, 

hoe’t jûns it fjoertoerljocht begong te baarnen. 

 

Ik fytste lâns doarp en lân oer âlde paden

by in deastil hôf mei kâlde stiennen del,

mar altyd oeral lâns dy lange, lange rigen

al hast grienbeklaaide beammen yn ’e wâl.

It like wol as wie it Maaie. De wyn waard 

stadichoan in bytsje waarmer, dat ik die  

de rits wat los, mar ik hold de jas wol oan, 

want it wie noch lang gjin… simmer. 

 

Ik fytste yn de wrâld fan joviale klysters,

dy't al tige sjongsum wienen, krekt as wie’t

al Maaie. Sa dwaalde ik oer fertroude paden.

De wyn helle justjes oan, dêr koe ik skoan mei

nei hûs ta waaie. It soe ek net lang mear duorje,

dan stienen de hagetoarnen wer te bloeien.

De tiid datst lykas doe, wer yn de koarte broek

te fytsen koest. Dan fiel ik my sûnder mis grif 

folslein wer thús yn de Maaie fan de Wâlden.