It is net oars

Sa’t alles ús oerkomt  op in willekeurige dei, sa dage de Maitiid mei simmerwaarmte oer de Wâlden. Yn in sucht wie alles grien,  as hie’t noait oars west. It oerfoel ús ek, dat wûnderlike barren fan groeisum waar lykas alle jierren: wat gewoan sa heart. Mar it hat ús moai te fiter, want wa’t der each foar hat, dy fielt de striid tsjin it ferrin djip yn it hert en yn ’e bonken en dy telt de dagen ien foar ien, net oars as wie elke dei de lêste.

Moai

Moai Maaie

Sa moai as de Wâlden yn Maaie,

sa moai is it hast nergens tinkst 

faak ast yn dyselde snoarje ergens

oars hinnegien bist yn Maaie.

En sa grien as de Wâlden yn Maaie,

sa grien is it my tinkt ek hast nergens,

hiel oars as bygelyks yn de bergen, al is it dêr wis ek wol moai Maaie.

Ja, de Maaie yn de Wâlden is tink ik

sels moaier as de Serengeti yn Afrika

en fêst ek in stik griener as de Sahara.

Sa moai binne de Wâlden yn Maaie

datst der om útens faak oan tinkst,

grif faker as datst yn ’e Wâlden bist.

Maaie

 STOARM

Yn Maaie reint it kleur

mei fine glinstertinten,

dy’t as stille miggelrein

sûntsjesoan wer dimme.

Of it eazet as de brân

mei in flamjend ferskaat

fan stjalpen sinnegiel

oer it oerwâldgriene lân.

Mar de wite sniejacht

yn de hagebeammen

slacht foar master op.

In glûpende stoarm  

dêrst net foar skûlje kinst

en suver yn fersûpst.

grien

 

Maaie

Feroaring fan ljocht

Foar dejinge dy’t dit lêst

sil it wol werkenber wêze

hoe’t de tiid stiekemwei

wer mei it oerpigmint

de wrâld in beurt jûn hat.

Dy stiet geandewei grif wer

fersteld hoe’t it farske grien

tierich om ús hinne ferskynt

en it reveil fan de kymjende

Wâlden syn ear oan docht.

Alle beammen binne besiele

troch de geast fan de natoer,

holpen troch bliere fûgellûden

yn de iere nêstferskûljende,

beklaaiing fan de keale tûken.

De bjirk bygelyks, fynsinnich

licht beplakt mei pixellytse

glinsteringen, hiel oars as

de stobbewylch mei syn wat

rûge toai fan in swankebast.

De noch slommerjende iik,

pronkjend mei in rûge stam,

is hast ek al like fyn fersierd,

as wie er mei mos beklaaid,

wat syn statuur net misstiet.

It bertestôf fan de tiid hinget

noch sliepperich yn it hier

fan mannich treurjende wylch,

eardat se op de stille hôven

út de dea ta libben komme.

Stânfêst op harren fuotstik,

blinkt op de trochluchtige

krúnen fan skonkige ipen

de ferware koperen glâns

fan in âlde keningskroan.

En as in jas mei in protte

wite knopen skine kastanjes

it frisse grien moai by mei

blakerjende kegelblommen,

dy’t se parmantich showe.

Yn de sleatswâlen strekke

brike en fertize elzebeammen

ûnfersetlik de houterige lea,

as soenen se it nei it ferstrûpen

hastich op in rinnen sette.

De bûk: primus inter pares,

dus út soarte net de minste,

bûgde ek net foar de winter

en lit syn sêft rûzjende blêdte

al as in breidskleed hingje.

Lit ús de hagetoarnen net

ferjitte, dy’t it ile grien even

mei wyt ferwikselje en dan

as de djoerste diamanten

yn de sinne stean te skitterjen.

Sa waait de Maaie al betiid

mei it lûd fan de iere klyster-

serenades oer de Wâlden.

En sa feroaret jitris it ljocht

fan de tiid yn de beammen,

dy’t lykas de kleuren ek wer

fierstente fluch ferfljocht.