Is it in toer? Breed
en steech stiket it heimsinnige bouwurk fan gewicht as in strâne skip de hichte
yn. It mêsthege, lompe oerskot fan stien en beton stiet ferskûle yn it tichte
grien. In wâld dat waakst en sûnder talis de wrâld berint. De fersmiten slompe jout
gjin krimp, it is in metafoar. It robúste foarkommen in symboal: de púnheap fan
in tiid.
It is in minskeding, skepen troch minskehân mei in dak
sûnder pannen, it is gjin hûs, de muorren ha gjin doar of kezyn. Inkeld ien blyn each stoareaget fergees de romte yn.
It is in brok stien as yn it gedicht fan Wislawa, mar it hat gjin stim. De massa swijt. Stien jout gjin lûd. Stien harket net. It is kâlde matearje mei gebrek oan bloed. Taal op syn hûd wurdt wei. Wurden gean ferlern. Taal is ek mar in minskeding dat inkeld syn bestimming as hierogliven op de ruïne fan in tombe fynt.
It is in brok stien as yn it gedicht fan Wislawa, mar it hat gjin stim. De massa swijt. Stien jout gjin lûd. Stien harket net. It is kâlde matearje mei gebrek oan bloed. Taal op syn hûd wurdt wei. Wurden gean ferlern. Taal is ek mar in minskeding dat inkeld syn bestimming as hierogliven op de ruïne fan in tombe fynt.
It is in toer en sjoch yn sa'n stiensteapel sûnder
kalk en semint in fûnemint dat de tiid stiet. It hert ûntbrekt, ieren binne
tichtslibbe kieren. It lit gjin taal of teken hearre. It omskot is dôf foar de skerpe
wyn, it fielt gjin winterkjeld, it baarnt net yn de sinne, it is lykas de
bergen ien en mien mei de eleminten. Dat is grif de reden en faaks it doel, dat er langer as
de minsketaal oerlibje sil.
