De trein spoart op
tiid. Yn de kûpee slûgje wat lette studinten, de measte reizgers sitte lykwols oan´e
grize kant fan it bestean. In frou - krekt ynstapt - stoartelet as hikkesluter yn
de al wer ridende trein troch de kûpee. Pûstend blaast se it steile ponyhier
omheech. Bliid mei in plakje oan it gongpaad freget se, in bytsje stammerjend,
fatsoenlik om romte. It op in mobyltsje stoareagjende famke by it rút heisteret
opstannich har tas oan 'e kant. Suchtsjend ploft de frou del. Op 'e skoat
omklamje har mûtele hantsjes in grutte hântas.
De konduktrise
komt der oan. Kaartsjes en paskes ferskine út bûsen en tassen.
Oan de frou mei it
ponyhier freget se: 'Mei ik jo ferfierbewiis ek even sjen?'
'B-bertebewiis?'
stammeret dy licht yn panyk.
'De iepen-bier-ferfier-pas!'
glimket de konduktrise súntsjes.
Nei fiif minuten nerveus
klauwen en sykjen klinkt it: ´D-d-dy ha'k tink
f-fergetten.'
'No -no!', begjint
de spoarbeamte op hege toan tsjin de passazjier gâns âlder as harsels, 'dat is
net sa bêst, dan moatsto tink mar even in ferske sjonge.'
It wurdt mûskestil
yn de stiltekûpee. De poerferlegen frou, hast like read om´e holle as har jas,
hakkelt: 'M-m-marr... '
'Wêr sil de reis
hinne?' wurdt se ûnderbrutsen. Har bestimming wit se gelokkich wol. 'Nei it
wurk, op it deiferbliuw.'
'O?'
Hast ek in
identiteitsbewiis by dy?
'Dy sit yn de b-beurs'.
'En dy leit seker
thús.'
'Ja!', seit de
frou suver feromme, 'ja, op de t-t-tafel!' Dêr is se ek wis fan. Fergetten is
net ferlern.
De konduktrise pakt
der in opskriuwboekje by.
'Dan sille we dyn gegevens
even notearje moatte.'
De namme komt der
flot út.
'Moai, en it
adres?'
Lûkend oan de
skouders fisket de frou in map út har tas. Iepenteard falle njonken in grutte
foto fan harsels de twa rigen kleurige winkelpaskes it measte op. Achterop de
foto stiet in adres.
De konduktrise
knikt nei de samling plestik kaartsjes. 'Sit de ferfierspas dêr net tusken?'
'Néé', klinkt it
lilk, 'd-dat kin net, d-dan reitsje ik hielendal yn de war.'
De konduktrise meldt
it gefal fan swartriden mei har mobyltsje by it kantoar fan it spoar. Letter
foar letter staveret se de namme fan de foto.
Op 'Ja, nee, ja en nochris ja', folget 'tankjewol'
en 'doei'. Dan begjint se te skriuwen. Yn blokletters, krekt en sekuer. As lêste set se ûnderoan in kribeltsje.
De frou yn de reade jas sjocht it burokratyske barren benaud oan. Wat rûch
kriget se it skriuwblokbriefke yn de hannen drukt.
'Sa', kriget se
koartôf te hearren, 'hjir kinst hjoed mei fierder reizgje, mar pas op, net
werom nei hûs!'
