SPIRIT

KRIICH

De loftskippen stean stil

te wachtsjen, spoarleas

tebekwike as ferweesde

astronauten sûnder sike.

De loft ûntjout him wider

en wjerkeatst in lichter lûd,

de kime leit fierder fuort

foar wa’t de fierte siket.

Dochs jou ik ferbiten en

ferside yn de fjochtgroppen

fan de nije tiid gjin belies:

sadree‘t de striid belunet

sil ik foar de wyn rimpen

nei myn loftkastielen sile.

SPIRIT

The airships stand still

waiting without a trace,

taken aback and lost

as breathless astronauts.

The sky is getting wider

rebounding  lighter sounds,

the horizon is further away

for those who seek expanse.

Determined though and hidden

in the trenches of a new age

I will not renounce my plans:

once the struggle is over,

a tailwind will swiftly sail me 

to my castles far away.

de stilte

Doe’t it bluisterige deilûd stadichoan

saksearre en him dêrnei hiel abrupt

deljoech as in fertsjusterjende nacht,

waard der fan in rare stilte sprutsen.

Der hie noch noait sa’n ûnferwachts

sterke delfal fan it deistige leven west,

dat iderien hold ferbjustere de siken yn

en beharke it fenomeen iendrachtich.

Oanstutsen troch huverige gedachten

waard de stilte doe al gau massaal

oeral mei firale mieningen ferbrutsen.

Dy wienen lykwols totaal om ’e nocht,

want de wrede feiten hienen yntusken

it libben al sûnder genede yn ’e macht. 

The Silence

As the boundless sounds

slowly ceased and abruptly

fell asleep like a blackout night,

people spoke of an odd peace.

There had never been such

a downfall of the daily noise,

so everyone kept their breath

listening to the weird effect.

Then, lit by nervous thoughts

the silence vanished fast with

viral scores of loud opinions.

Totally in vain of course,

for the cruel facts would soon

lock down life in a heartless pain.

blyn

De gouden kroan

It deistich libben bestjurre as bloed,

de tiid sakke yn histoaryske stilte wei,

mar it argeleaze folk ferstomme net,

dat jage yn oansettende massa’s troch

ferrifeljende lagen fan fine kamûflaazje.

In helsk kabaal fan steatsretoryk boaze

oan, it sûne ferstân, sa die lykwols bliken,

wie ek ûnder de wet fan sosjale distânsje

fier te sykjen en sa begûn it orkest alfêst

mei Titanysk drege psalmmuzyk te spyljen.

En de sinne dy skynde as de ivichheid,

jimmer skitterjend as in gouden kroan,

wa’t him streekrjocht yn it each seach

koe der fan op oan dat er blyn wurde

soe, mar dêr soenen de wittenskippers

grif ek noch wolris in remeedzje op fine.