Ik seach de
toer fan Bommel stean,
doe’t ik mei de trein oer
de Waalbrêge nei it suden gong.
Njonken my
siet in jong famke
mei in ferrassend koart rokje oan
en in swart lapke foar de mûle.
Op har
bleate skonk pronke
de tekst fan in lange tatoeaazje,
dy’t oer de igale hûd nei it kút
al hielendal nei ûnderen rûn.
Ik moast
goed sjen wat der stie en lies:
‘I saw the future, I did, and in it I was
alive’
Ik tocht, dat komt grif út in gedicht, tagelyk
kaam my ‘De moeder de vrouw’ yn ’t sin.
Har freon
(tink ik) siet foar har oer
en seach my achter syn swarte lapke
gnyskjend oan (tink ik), wylst er
syn hân op har brune knibbel lei,
net oars as wie it it roer fan syn skip.
Ik seach
hastich nei bûten
en socht om de toer fan Bommel,
mar wy wienen al in hiel stik fierder.
