Bosk
Oerhout kreaket, ljocht
brekt yn it skimerskaad
fan in spoarleaze
wrâld.
Tún fan benei oeral
grien
ferstrûpt him by’t
winter
yn earnstige ierdetinten.
Hûs fan alles
wat rûnom
fljocht, fan
ûnderkrûpers
en de grûnbûne
fjochters.
Tûken en twigen kjirmje,
alâlde strampels smûge.
It kreupele hout wjirmet.
Toaid yn it stjerlike
blêd
draacht bosk de jierren
mei ierdske
swiertekrêft.
 |
| Wodansiken Wolfheze |
