De ûneindichheid berinne
Ik rûn tiidleas tinkend
troch in greidegriene see
oer in stik fan de Slachte
sûnder in spoar fan minsken.
Dêr earne tusken de himel
en de ierde stie ik even stil,
ik hearde inkeld de wyn
en wat fûgels om my hinne.
Deemoedich frege ik my ôf:
soe dat ivige boeresimmerlân
en dy lea ferwrotten âlde dyk,
faaks ea wer yn see ferdwine?
Wat is it dan in grut foarrjocht
dat ik hjir hielendal allinnich,
sûnder kloften minskefolk even
de ûneindichheid berinne kin.
