De see is de see
De see is altyd oars as ik him sjoch.
Tichtby it fierste fuort; oermjittich
djip en grinzen sljochtsjend, leit er
âlder as de alderearste dagen, rûngear
oer de wrâld op de ein te wachtsjen.
De see is altyd oars as ik him hear.
Fol leven fan de folterjende wyn of
yn ’e sûze fan in lije floed, mar ivich
mei in keppel masterfûgels stakkato
bekjend op de opsternate brekkers.
De see is altyd oars as ik him rûk.
It switterige wier mjokselt mei de
rook fan fiskkadavers dat jokket yn
de noastergatten. It docht jin tinken
oan in deadsberjocht en oer it libben.
De see is oars as oars as ik him fiel.
Taastend nei it lân strykt er, koel
beslein ûnder ferheven loften en ritich
by in teatrale wolkendûns, as wiete
fingerseinen oer myn bleate fuotten.
Mar de see is de see as ik him priuw.
It kâlde wetter byt my op de lippen en
ferskronfelet de hûch. It sâlt knypt my
stadichoan de strôte ticht en fermingt
him mei myn bloed. De see is wat er is.
