sin

op ´e mar

           
(k)âlde eleminten

Ik rûn op ´e mar en tocht oan de
dei doe't ik der oer hinne fleach.

De loft droech my as in fûgel, wylst
ik út it finster wei de simmertiid
fan it ferline glinsterjen seach.

Ik rûn op ´e mar en tocht oan de
dagen doe't ik der om hinne teach.
De wyn twirre troch it blêd, wylst
ik mei de delgeande sinne op' e rêch
my besaude oer de ferlerne hjerst.

Ik rûn op ´e mar en tocht: wat is myn

doel op dit wyt besleine swarte glês.
De tiid reage de eleminten, wylst ik
op it paad fan de fergetten winters
gjin maitiid oan de kimen lizzen seach.

by de mar (7)

sweefde ik yn gedachten op sokken en 

houtsjes elegant oer de romme flakte,

net oars as die ik mei gemak dy iene 

Tocht der Tochten, feit is fansels ik stie

inkeld lykas mannich kâldklommer

mâlbearend te fernikkeljen oan de kant.

de wyn

WYNSTREKEN

Eastewyn: de A7 sûzet as de see,

it lânsdiel fan de lichte grûn rint leech.

Nij en út 'e krite reizget omfierrens,    

de wrâld komt stadich op 'e gleed.

De Wâldwei smûcht yn de sudewyn.

It folk stint ûnder swiere pûsters en 

jout har blyn oan de streamen oer

om yn skiere weagen te ferdwinen.

Kjeld keart it tij, oer de groeden fan

de griene hûd hellet in westerstoarm

rimpen oan, bringt noed en lijen mei.

Mar hoedzje jo foar de toarre lûden

fan de noardewyn: ferhûddûke troch

  de Sintrale As rekket de lêste stilte wei.