Ik bin koartlyn yn´e
kunde kaam mei de selsferklearre presidint fan de romte. In man mei fisy sa die
bliken. Alteast op it mêd fan de keunst. Ik miende oars dat ik him al koe en al
wist mei watfoar moderne skilder ik te meitsjen hie, mar diskear krige it moetsjen
op 'e nij beslach. Feitlik learde ik syn wurk better kennen. Ik waard nammentlik
foar it earst goed gewaar hoe't er - yn syn tiid - op hiel eigen wize de
definysje romte op´e nij stal wist te jaan. Syn ynstruminten binne kantige
foarmen dy't út it neat ferskine. Mar de grûnslach is wite leechte en swarte
matearje dy't suver yn harsels ferdwine. It falt net ta en fyn it paad yn dy
romte sûnder grinzen. Je fiele jin al gau ferlern. Dochs jout it ek hâldfêst,
omdat de romtelike gedachten fan Kazimir Malevich de tiid beskôgje. Mei kosmyske
besieling, mar dêrom net minder statysk, jout syn skepping ynsjoch yn it
ferline en de takomst fan de keunst en it libben.
.jpg)
It regear fan
presidint Malevich wol foarmen as oarspronklike eleminten fan it bestean bewurkmasterje,
want hy seach de gewichtleaze beweging dy't er yn syn wurk neistribbe as
oarsaak fan alle oarsaken. Dêr moast ik wol even oer neitinke, sa't syn kreaasjes
fan de objektleaze wrâld sûnder boppe of ûnderkant bytiden ek net maklik nei te
kommen binne. Mar dy wrâld bestiet wol. En net te leauwen: al hûndert jier. Bygelyks
yn it skilderij mei it alles ynslutende swarte fjouwerkant as in finster fan de
nacht. In ramt as in rút mei it sicht op de poertsjustere matearje dy't de ivichheid
beslacht. It begjin en de ein fan alles is as in ûneinich ferhaal op inkeld ien
swarte side byinoar brocht. Wat dan yn essinsje fan syn oare wurk noch
oerbliuwt is it wyt op it wyt, dat as in boek mei lege siden gjin wurden
noadich hat.
