Stil
is it noait ûnder de linebeammen en op de pleinen mei platanen, maitiidslongen swier
fan blêd, altyd is der leven, yn de stêd fan mannich folken libbet de frije geast, stean de wurden de demoanen en barbaren nei it winteljen fan in tiid.
Ien folk, ien ryk, ien lieder, it is al lang foarby yn de stêd dêr't de boeken baarnden,
lykas letter de paleizen en de hûzen, doe´t it kwea yn de bunkers totaal ûntaarde en it fjoer fan
de apokalyps oer it minskdom daalde. Stil is it inkeld tusken de lange rigen kisten
fan grau beton en op de planken fan de lege boekekasten yn de kelders fan nacht.
Tinktekens, tinkstiennen, groeden, oantinkens en betinkingsmuorren fan de kâlde
goarre stean rûnom yn it folle ljocht. De deaden ha neat te sizzen, de libbenen
gean oer de wurden dy't ferhelje fan eartiids. Stil is it noait yn de stêd
dêr't de boukranen swaaie, knikke en as wjukken fan de earn oer de strjitten skaaie.
It libbet as in hert dêr't hammerjend yn de skachten wrotters frije spoaren ûnder
de grûn troch lûke. Libbensaders troch bestjurre lagen bloed. Nee, stil is it
noait dêr't de bodders nije slotten en kastielen bouwe, wylst busladingen frije
kultueren troch de strjitten dwale, ûnder de linebeammen en oer de pleinen mei
platanen.
