'In echte Fries is in Fries dy´t bryk
Hollânsk praat.'
'Huh...?',
'Huh...?',
'Okee, in bytsje bryk', bynt de man tsjin
my oer wat yn.
It is fansels dom en sis tsjin him:
'Bedoele jo ABN mei in aksint? 'Ja krekt',
giet er daliks fierder', mar it is net allinnich de útspraak. Wat ha ik wolris
lake om dy minsken. Guon koenen it moai opsizze. Spitigernôch hearre je dat noch
selden. Hast alle Friezen prate tsjintwurdich beskaafd Nederlânsk.'
Ik hear him fernuvere oan. Syn Frysk klinkt
as komt er streekrjocht fan de Akademy. Hoe wit er trouwens dat ik in Fries bin? Ik ha amper in wurd sein. Is my dat soms oan te sjen?
De ferûnderstelling dat Friezen hieltiten
better Nederlânsk prate is lykwols nijsgjirrich, dat ik kin my net stil hâlde. 'Stel
dat it sa is', opperje ik, 'dan mei it wol ris ûndersocht wurde. Wa wit hat it
te krijen mei de klankferoarings yn it hjoeddeiske Frysk. Is jo dat noch noait
opfallen? Dêr sille sels studinten op ôfstudearje lies ik yn de krante.'
It is de man blykber om it even. Súntsjes glimkjend
lûkt er oan de skouders en sjocht ta it rút út. Op dat stuit rydt de trein de
rige bolstiennen op de grins foarby. Unwillekeurich moat ik oan de snútslach
tinke dy't ik lang lyn krige om myn net al te geve Frysk. Soks bliuwt jin by,
benammen no't it skreaune wâldsjers eins ek net mear mei. Dy nuvere regeltsjes
yn in meartalich lân dêr't it klankferskaat hieltiten riker wurdt. Wêr binne se
bang foar? En wa is hjoed de dei noch in Fries? Of Drint, of Hollanner? Ik
meunsterje de man noch ris. Typysk sa'n hij sizzer en hy skriuwer kinst hast fan
tinken wol ha, al is it oan de bûtenkant fansels net te sjen. Wêr soe er
weikomme? Dan sjit de opmerking fan in bûtenlânske kunde my yn it sin. Sy fûn
dat ik Ingelsk mei in Frysk aksint prate. Dêr bin ik noch grutsk op.
