Net witte wêrst thús hearst is net itselde as datst by in oar útfanhûs bist en oeral thús wêze is wat oars as it plak datst dyn hûs neame kinst. Mar witte dat dyn hiele besit dy ûntnadere is of net mear bestiet: dat is minder as in bist dat syn nêst troch in ramp ferliest. Dan witst dat dyn libben net folle mear wurdich is.
Dan nimst in paad en giest fuort. Sels ast net frij bist om dyn eigen wei te gean. Dan makkest dysels de baas oer dyn eigen lot. Giest te gean, giest oer it spoar of yn in tichte wein oer de dyk. Dan komst, tinkste, altiten op in beskutte bestimming út. Nimst in wisse koers en in inkele reis, sa't safolle dogge. Sûnder pas, sûnder kaart, sûnder in waarme jas. Reizgest troch púnfalstêden, oer ferswolgjend wetter, as it moat wâldest troch minefjilden of strûpst oer stikeltriedhekken. Ja, as it koe, dan fleachst troch de loft. Want do sikest in plak, dêr't in hûs foar dy is mei in bêd, mei in brogge en in waarme dûs. Fregest inkeld om it rjocht op in kaai foar in doar om it gefaar foargoed bûten te sluten.
Net witte wêrst hinne giest wol net sizze datst nergens wolkom wêze silst, sa't de noed om dy sûnder soargen del te jaan net folle oars is as in ûnderdak dêrst dy thús fiele kinst. En ast lang om let oankommen bist, dan brûkst de taal om de frede te groetsjen. Dan litst dyn bern de wierheid leare om yn frijheid alles sizze te kinnen. Dan leaust yn dysels, sûnder oan te nimmen wat oaren tinke. En dan fertroust op de wurden fan dy humanist, dy't sei dat hiel de ierde dyn heitelân is.
