It wie stil
ûnderweis: yn de útstoarne haadstrjitte fan it oanbuorjende doarp, op it lege
fytspaad nei de mar, even letter op de parallelwei, ja sels dernjonken op de
grutte fjouwerbaansdyk nei de haadstêd. Stil as op in sneintemoarn. Amper
fytsers. Hurdrinners: in pear. Auto’s wienen op ien hân te tellen. Stilte dus,
mei romte foar it iere lûd dat nei de maitiid siket. Ljippen: inkele. Skriezen:
ûnsichtber yn ’e fierte. Guozzen yn lûdroftige keppelflechten by de fleet. It
waar hold lykwols de siken yn. De mar wie in see fan stilte.
Oeral wienen de
titelroazen wer betiid dit jier en it gers, och dat gers wie de hiele winter al
grien. Op in deade tûke luorke in mûzebiter as in roppige aasgier swijend nei
ienlike fytsers.
Doe’t ik nei myn stille
omgong wer op hûs oan kearde en noch even in slach troch it doarp die, like
alles like warber as normaal, mar nergens wie in bakje kofje mei wat der by te krijen.
It Grand Kaffee, de boekhannel en de biblioteek, it kroechje by de merke. Ticht!
Om stil fan te wurden. Wat moast ik no?
Ik tocht ynienen oan
dy man fan 47. Dy stille man, nei alle gedachten gjin prater, mar wol wist wat
er woe. Moandeitemoarn gong er ta syn fernuvering net mei it buske nei syn wurk
op it deiferbliuw. Sletten! Wat moat ik dan? sil er tocht ha. Want yn syn holle
gong grif in protte om. Miskien wie er wol bang fan alle nuvere berjochten. De
stille man pakte de fyts en sette ôf.
Dat koe ik my
yntinke, ast net witst watst moatst, ast net sizze kinst wat dy troch de holle spûket,
dan pakst de fyts. Dan setst dy skrep op de trapers en begjinst te jeien as it
spoar. En it spoar rekke de fytser spitigernôch bjuster.
Mei man en macht
ha se in dei en in nacht om him socht. Helikopters ferbrutsen by jûn de stilte
oer de Wâlden. Wat soe der wêze tocht ik noch, wat moatte dy dingen sa let yn
de loft? Se fûnen de man de oare deis, stil en stoef fytsend deun by de Dútske
grins.
It gedicht fan dy
túnman en de dea kaam my yn ’t sin. Oer de túnker dy’t útnaaide omdat er benaud
wie dat de dea him helje soe. Isfahaan wie foar dy fytser gelokkich te fier
fuort. Om kofjetiid wie ik wer thús. Betiid genôch en doch noch even in
hântaast yn de tún. Der moast nedich snoeid wurde. It wie stil yn it hofke mei
de roazen.
