It Alde Gea
Sa’t it ea wie, bestiet dat noch,
dat fertroude lânskip fan doe:
it âlde gea, it bestean, it libben
fan argeleaze minsken en bisten?
Alles bloeide oerwâldbestindich
sûnder betingst om ús hinne.
Plant en blom groeide frij fan gif
en woartele toarstleas yn ’e sinne.
Is it lûd fan kij noch like froed
as op in moaie neisimmerdei
yn septimber fan de foarige iuw
mei al dy ûnskuldige beammen?
It ljocht, licht as wolken, filtere
alles wat grien wie ta in ryk ferskaat
fan oer it gea waaierjende tinten,
triljend as in lette simmertwirre.
Bestiet soks noch, sa’t it ea wie?
Of liket it mar sa, dan is de skyn
miskien de skepper fan de wille
dy’t myn digitale each te fiter hat.
