Slommerjend fertutearzje de linen
en fernuverje de eagen har oer
it sa hoeden skûljen fan de natuer
mei’t de lûden yn it wyt ferdwine
Mankelyk skeel lit de bylden skine
kristalklear en yn bedimme kleur
fan de dagen út in bernich besleur
dy’t it ûnthâld mei it no ferbine
Ik skriuw wiffe wurden, lis in spoar troch
ticht besnijde seeën, fingers prykje
yn in stille wrâld, mar dochs optein
skou ik myn namme, ik skrik en sjoch
slytske kapitalen, sinnen stykje,
it is de winter fan de jongerein.
