Doe't letters wurden waarden
en taal noch woeks, kraste de
kroantsjepinne myn spoaren
skerp tusken de lyntsjes troch.
Spoaren fan eartiids dy't as
printen beklibben oan âlde
lapen mei ribbelige rânen:
smetten fan ûnskuldich libben.
Doe't wurden sinnen waarden
en de taal djipper bewoartele,
skreaun de balpinne út´e rigel
myn ferhaal mei brike halen.
Doe waard it skreaune wurd
in masinetaal, it sljochte skrift
beprinte it besmetlik lint mei
tekens fan takomstich libben.
En no riuwe de letters har op
it skerm ta wurden as digitale
kralen oan ien lange tried ta
in ferskaat fan swetsferhalen.
Mar ik mis de fingertaasten
fan myn âlderearste wurdsjes.
Ik mis de smaak dy't klibbe op
it puntsje fan myn blauwe tonge.
Ik mis de rook fan de inketlape.
