.jpg)
De mins is in ferhaal sei de filosoof yn it filosofysk kafee fol mei minsken. En sa stapte de tinker, dy´t tocht dat er wie, as protagonist en ferteller yn in nijsgjirrich ferhaal. Syn ferhaal gong oer mear as iensidige kommunikaasje, sa die bliken. It gong oer de macht fan fertelde ferhalen dy´t as de werklikheid yn´e geast fan minsken hingjen bliuwe. Bygelyks de grutte ferhalen fan de myten en de sêgen, faak mei de mislieding fan de religieuze leagen en de sympatike mearkes of parabels as lessen yn noarmen en waarden, mei de stichtlike moraal fan it goed en it kwea.
Dus ik bin in ferhaal tocht ik, omdat ik dêr wie en wat sein waard ris goed yn my omgean liet, want ik bin ek in tinker, lykas in prater en ferteller. Mar wa is de harker, frege ik my ôf? Ik harke nei wat de filosoof noch mear te sizzen hie. Hy gong fierder oer it doel fan sosjale lagen fol emoasjes en antwurden op libbensfragen; oer de sin fan it bestean; oer de yllúzje fan it libben nei de dea en ta beslút oer it ûntstean fan ideologyske ferhalen, dêryn stie de mins as in god sintraal. En dêrmei wie it doe dien mei de grutte ferhalen.
Bin ik no dan oan bar? tocht ik, as post-modernistyske optinker fan fiksje en reisferslaggen, de skriuwer dy´t as in Odysseus dwaalt en as Don Quichot striidt yn syn eigen ferhalen. Bin ik de gearstaller fan in libbensferhaal sûnder moraal en universele oriïntaasje? Sa besocht ik my yn it ramt fan it ferhaal in byld fan mysels te bepalen om der letter ferslach fan te dwaan. Om der nei wierheid oer skriuwe te kinnen. Mar ik liet it der al gau by sitte. De stof wie dreger as ik tocht en ik betwivele oft dy werklikheid oait wol by de minsken hingjen bliuwe soe.
