Komme en gean, dat
liket tsjinstridich, mar it binne twa gegevens dy't inoar fine yn ien feit.
Reizgje! It ynwikseljen fan it iene plak foar it oare. Reizgje is it paad sykje
nei fertroude of frjemde oarden oer longerjende wegen, wylst de lucht rûkt as de
wolken, it lûd ferwaait as it stof op de dyk en it ljocht ferrint mei de wizers
fan de klok. Doarp, streek, stêd, lân. De reizger nimt it allegear
grinsferlizzend waar. Tagelyk ferdwynt de reizger ek figuerlik oer de kimen fan
it eachweid. Hy is ûnderweis yn de tiid. Hy fernuveret him oer de balstjoerige
wrâld, mar stoareaget likefaak dreamerich yn it lânskip fan syn gedachten. Wat
fierder as er komt, wat faker it ûnthâld him út de dize wei yn de macht kriget.
Benammen as er op in âld spoar belânet. Dan wurdt
in hinnereis ek in weromreis. Dan spylje him bekende bylden troch de holle en
krije bleke foto's in heuchlike toan.
A la recherche du
temps perdu? It soe kinne. Mar wêr sil er hinne as er werom is? Wat komt er
tsjin op syn paad? Hoe sil er it ûnderfine? Want in protte fan doe is grif
ferdwûn. It measte is him ek net bybleaun. Sykje?
Nei alle gedachten bestiet der gjin ferlerne tiid, allinnich in oare. Wat
weromfûn wurdt hoecht net perfoarst itselde te wêzen as dat wat men siket. It
kwytrekke ferline is likegoed te finen mei it ynderlik each. Yn dat weromsjen
leit de werklikheid fan it heden.
